GÖĞÜN KELEBEĞİ...
Ben napıyorum biliyor musun?
Açmayacağını bile bile gözlerimi ayırmadan arıyorum.
Sesin duyulmasa bile hayalini izliyorum.
Belki çok gereksiz, anlamsız...
Telefonun arama sesinde görüyorum yüzünü:
Ancak bu kadar sakin,
Ancak bu kadar derin...
Yine de aramaktan bıkmıyorum usanmıyorum
Açmayacağını bile bile...
Ararken kendimi dinliyorum.
Bir şeyler mırıldanıyorum.
Bazen kısılıyor sesim.
Bazen enginliginde küçülüyorum.
Bazen dinginliği bulamadan gidiyorum.
Benle başlayan tüm sözcükleri bir eşyayı kaybeder gibi kaybediyorum.
Suskunluğunda kayboluyorum.
Bulamadan,
Tercih meselesi olmadan,
Öyle işte kendim arıyor, kendim dinliyorum.
Sözlerine muammadan yıldızlar koyuyorum.
Akşamına saatlere küsüyorum,
Zaman beklemiyor diye.
Hayatın akışına bir yaprak bırakıyorum.
Rüzgarda seni bulur belki.
Ümit ediyorum.
Bir perde aralığından okuyorum şiirlerini.
Kalemini kağıdına mühürlü, ellerine vurgun olduğunu görüyorum.
Zamanın akışını film gibi seyrediyorum.
Biliyor musun satırlarıma mürekkep yağıyor?
Kağıdın ağlayışına şahit oluyorum.
Hüznü de mutluluğu da içinde saklayan ağaç kovuğu buluyor ve içine hikayelerini gizliyorum.
Ben napıyorum biliyor musun?
Açmayacağını bile bile bekliyorum gözümü kırpmadan.
Sessizliğini duyuyorum sesin olmadan.
Hayalî gibi taşıyorum gölgeni yolumdan şaşmadan.
Teslimiyetim Arş-ı Alâ dan.
Bir emanet-i hediyesin göğüme masivadan.
Umudum heybemde en büyük nimet-i yardan.
Nedendir bilinmez:
Kaf dağında bir çiçek aramadan yapamıyorum.
Gerçeğinden soyutlanmış her kelimeye renk renk balonlar çiziyorum;
Gökyüzüne bırakmak için...
Özgürlüğü esarete hapsetmiyorum.
Geçmiş ve gelecek yüreğe dokunmadan,
Kendimi sessizliğine alıştırıyorum.
Ben ne yapsam da güneş gelse yüzüne,
Mavilere boyasam yolunu,
Suskunluğuna güller dizsem,
Bir çare bulsam,
Göğüne kelebekleri salsam,
Sesin, siman can bulur mu doğa da?
Aramasam vazgeçmiş olur muyum lügatında?
Ben napıyorum biliyor musun?
Aramayacağını bile bile...
Biraz da kendimi kandırıyorum.
Telefondan ararken görüyorum gözlerini;
Gülüyorsun anlamsız, gereksiz çabama.
Görmezden gelmek iyi geliyor sana.
Biliyor musun satırlarıma mürekkep yağıyor.
Kağıdın ağlayışına şahit oluyorum.
Bir yaprak bırakıyorum yüzüne;
Kalbine yol bulsun diye.
Bir emanet-i hediyesin göğüme.
Tabiatına binaen yollarına,
Dağlarına güvercinler yolluyorum.
Büyüyor tebessümüm.
Açmayacağını bile bile...
Sesinden ezgilerle;
Bekliyorum suskunluğunun böylesini,
Gözlerinin, sözlerinin, muammanın nicesini,
Göğün kelebeğini,
Bekliyorum.
Fatmanur Nartekin ☆
·
129 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.