Ey Sevgili!
Leyla′ya, Leyla demek Mecnun′luğa taliplikmiş.
Şimdi bana Leyla′dan geçmek düşer
Bu, ayrılığın tek çaresiymiş.
Gitmeli buralardan
Bu su kendini çoğaltıyor seni andıkça
Her teşekkürde sen muhakkak karşımdasın
Tüm şairler seni tanıyor sanki
Hep seni yazıyorlar
Ağzımda deniz kokusu
Bu vapur da sana boşalıyor ey sevgili!
Sen unutulduğun kadar sevgilisin
İbrahim′in yüreğine ateş üfler nefesin
Bak, bu karınca da çatladı merhamet yolunda
Seni hangi kavme tufan olarak gönderdiler
Ahh Leyla, ey ademoğlunun en büyük imtihanı!
Sen ve gece, siyah üstüne siyah…
Bu ceylan da kan kusar ey sevgili!
Buralardan gitmeli diyorsam sen elbet
Beyaz olan her şeyden
Aklımdan, şu çiy düşmüş kirpiklerimden yani
Bu yağmur seni hatırlatmalı
Bu deniz, bu çay bahçesi başkalarının olmalı
Tüm mezarlıklarda geçerli referansın
Bu şehir de sen gibi artık
Gittikçe unutuldu ölüler
Gittikçe sıradanlaştı aşk
Anneler bile vazgeçti çocuklarından
Sahi ben nesiydim bu aşkın ey sevgili?
Ben olmasam da vapur saatinde kalkacak
Kadıköy telaşlı, Üsküdar mahsun kalacak
O kitapçı bir başka müşteriye hoşgeldin diyecek
Artık başka bedenlere iştahlanacak bu yangın ey sevgili
Sen başkalarına hazırlanırken
İşte o gün gözlerim gözlerin olacak
Bir bulut yükünü taşıyamayacak
Kan akacak o zaman kan!
Geçtiğim tüm yollardan geçeceksin
Zihninde benden kalma menkıbeler
Gözlerinde resmedilmiş karşılıksız bir sevda
Tüm telaşlarından sıyrılıp
Bir adım daha Üsküdar, bir adım daha ayrılık
Artık bu ölüyü anmanın vakti gelmiştir ey sevgili!
Numan Arıman
·
186 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.