Emrah Serbes'in daha önce hep romanlarını okudum. Kendisiyle de Behzat Ç. dizisi ile tanıştım. Emrah Serbes sokağı,Ankara'yı, kaybedenleri, çoğunun son dakikada yediği gölü ilk dakikada,doğar doğmaz yiyenleri iyi tanıyor. Ve hep kenarda kalmışları yazıyor. Kitabın diline bakacak olursak diğer kitapları gibi içinde yer yer 'afilli'cümleler var yer yer ise kallavi küfürler. Tıpkı hayat gibi. İçinde yazarın bazı anıları daha doğrusu hatırlayıp biraz da üzerinde oynadığı anıları var. Ve sonunda Galip İşhanı başlıklı ilk kez kitapta yayımladığı bir yazı. İyileşen Adam başlıklı bir yazı var kitapta. İçersinde bi adamın organlarını garip bir şekilde kaybedeşi anlatılıyor.(Çok anlatmak istemiyorum.) O yazıyı okurken bir an kendimi koydum yerine, sonra seni, bizi, onları kısaca insanı koydum o adamın yerine. Sahip olduğumuz ellerimizi kaybedişimizi değil de bir çocuğun başını okşamayı unutan ellerimizi düşündüm. Her şeyi duyup çocuk çığlıklarına kapatılan var olduğunu düşündüğümüz kulaklarımızı düşündüm. İyilikte geri duran hırsa, hasete koşan bacaklarımızı da düşündüm. Anlayacağınız ben o yazıda insanı insan yapan şeyleri bir bir kaybedişimizi ama bunun farkına varamayışımızı düşündüm. Ne olur bunu biraz sizlerde düşünün ve ne olur birilerine de düşündürün. İncelememi daha kitaba başlar başlamaz karşıma çıkan sayfalarca anlam içeren " Bir gün öyle bir dil gelişecek ki tek laf etmeye gerek kalmayacak."cümlesiyle bitirmek istiyorum. Umarım bu dil halden anlama olur ve yeryüzünde yaşayan her insan bu dili konuşur ve anlar. Keyifli okumalar. :)

Hikayem ParamparçaEmrah Serbes · İletişim Yayınları · 20215,2bin okunma

·

62 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.