"Sonra içime ve hatta dışıma kapandım küsmek gibi bir şey.
Bir çeşit gölge fesleğeni.
Bir çeşit olmayan hayat.
Zaten hiçbir şeyi kararında bırakamamak ve ortasını bulamamak sorunum var benim. Epeyce göçebe yaşadım, sadece iki valizim oldu. bir yığın insan tanıdım.
Bir kaç satır Didem Madak, okuyup bu şarkıyla karanlığın ötelerine baktım...
Düşünceler hızlıca yapışıverdi yine yakama,
Yakamı silkelemek, beni bu ağır yükten kurtarıvermek istedim...
İnsan gariptir ki her daim böyle yaşayıp gideceğini sanar.
O Hiç yaşlanmayacak, hiç çirkinleşmeyecek, hiç düşmeyecek ve hiç ölmeyecektir...
İnsan hep ister,
hep karşılık bekler
En iyi hayat onun olmalı, en iyi binek en iyi mesken ve dahi iyi olan her ne varsa hepsi onun olmalıdır.
Bu onun doymak bilmeyen nefsinin, Kanäat nedir bir türlü öğrenemeyen benliğinin ürünüdür.
İnsan hep bekler,
Bir adım,
Bir ses,
Bir hareket,
Hatta öyle ki Rabbiyle bile konuşurken "- bana bir işaret gönder" der. "Bana bir işaret gönder ki, bileyim beni gördüğünü"
Bilemiyorum ne zamana kadar devam edecek bu ahvallerimiz.
Ne zaman hiçbir karşılık beklemeden iyilik yapabileceğiz. Ne zaman hiç tanımadığımız birine gülümseyecek, anne babalarımız
Ne zaman eşlerimize huzur verecegiz, ne zaman iyi birer anne baba ve çocuk olabileceğiz.
Ne zaman anlayacağız birbirimizi...
Ne zaman?
Ne zaman?
Hangi ikindisinde ömrün?
·
1 artı 1'leme
·80 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.