Başlangıçta tarzına alışmakta zorlandım kendisinin. Çünkü biçim ve kafiye kaygısı biraz rahatsız ediyordu. Fakat sayfaları ardıladıkça, 'sevi' kokan üslûbuna alıştıkça öyle tatlı geldi, öyle tatlı geldi ki... Ataol Behramoğlu ne güzel bir adammış arkadaş! Bir insan bu kadar sevebilir ancak hayatı, insanı, doğayı, hayvanı, bitkiyi, tüm canlı ve cansız âlemi. Ve bir o kadar karşısında zulmün, zâlimin. Zekice batırıyor iğnesini. Mesela "Bebeklerin ulusu yok" adlı şu şiirini okuyup da Ataol Ağabeyi sevmemek mümkün müdür: İlk kez yurdumdan uzakta yaşadım bu duyguyu Bebeklerin ulusu yok Başlarını tutuşları aynı Bakarken gözlerinde aynı merak Ağlarken aynı seslerinin tonu Bebekler çiçeği insanlığımızın Güllerin en hası, en goncası Sarışın bir ışık parçası kimi Kimi kapkara üzüm tanesi Babalar, çıkarmayın onları akıldan Analar, koruyun bebeklerinizi Susturun, susturun söyletmeyin, Savaştan, yıkımdan söz ederse biri. Bırakalım sevdayla büyüsünler Serpilip gelişsinler fidan gibi Senin, benim, hiç kimsenin değil Bütün bir yer yüzünündür onlar Bütün insanlığın gözbebeği İlk kez yurdumdan uzakta yaşadım bu duyguyu Bebeklerin ulusu yok Bebekler çiçeği insanlığımızın Ve geleceğimizin biricik umudu.

Beyaz, İpek Gibi Yağdı KarAtaol Behramoğlu · Cumhuriyet Kitapları · 2011111 okunma

·

227 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

baaaaaaaaaaaaaaağırrrr