Yaptığımız her küçük yanlış hareketin canımıza mal olabileceğini düşünmek , bize ölümün her zaman bu kadar yakın olması gerçeği. Bu olasılığı bazen bazı durumlarda aklımıza getirebiliyoruz ama İvan İlyiç bu olasılığı yaşıyordu. Her gün yavaş yavaş ölürken ve bunu kendisi dahil herkes bilirken hayata karışmak çok zor olmalı . İvan İlyiç deniyor ,inkar ediyor, her şey yolundaymış gibi hayatına devam etmeye çalışıyor ilk başta ama bir süre sonra bu ona çok ağır geliyor ve kaçınılmaz olarak kendini soyutlayıp hayatına dışardan bir göz olarak bakmaya başlıyor.İvan İlyiç, aslinda iki şey öğreniyor bu süreçte acaba ben öldükten sonra ne olcak ? Ve ben bu hayatta ne yaptim?. ha öldü ha ölecek gibi yaşarken hayatın onsuzda devam ettiğini net bir sekilde gorebiliyor olmasını "Olmasi gerektigi gibi davranan "edindigi sığ çevresine borçlu... Bu çevresinide her şeyi olmasi gerektiği gibi yaparak kazaniyor aslinda. Giderek yozlaşan karaketeri ,tam olarak onaylamadığı seyleri kendi içine bakmadan sırf oyle olmasi gerektigini düşündüğü için yapıyor oluşu... Her seye kariyer gibi bakiyor , nazikliği bile mantıklı. Olması gerekeni yapıyor sadece ve sona yaklastiginda ne kadar boş yaşadigini fark ediyor genelde duygusal hareketlerimizin yol açtığı hikâyelere rastlarız ama bu kadar çok olması gerken gibi davranip ruhumuzda özel olan her bir parçayi yitirdigimizdede bazi seyler patlak verebilir. 82 sayfada bir insan nasil bu kadar sey düşündürtebilir :)) Tolstoy ivan ilyice bunlari sorgulatirken Ivan İlyic bize şunu haykırıyor: "Ölüm ! Evet ölüm.." Ordakilerin hiçbiri bilmiyor, bilmek istemiyor, acımıyorlar .Vız geliyor onlara ,ama kendileri de ölecekler. Ancak şuan bu durum sadece İvan İlyici ilginediriyor başımıza gelene kadar.

İvan İlyiç'in ÖlümüLev Tolstoy · Can Yayınları · 202045,8bin okunma

·

1 artı 1'leme

·

67 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Hazal fln