O günlerde nereden gelmişse sehre bir siyah gelmis içlerinden biri bu “gündüz feneri”ne çarsida rastlamıs, sözde ödü kopmus . Hayatında ilk defa kömür gibi kara bir “zenci” gören kadın, Arap diye tanımladıgı siyahiyi korku süsü verdigi bir alay ve küçümsemeyle anlatıyor. Biri radyoda dinledikleri Bacı Kalfa’nin taklidini yapıyor. Ölüyorlar gülmekten. Zencile rin ugursuz olduklarına dair hurafeler, söylentiler gırla gidiyor. Genç kadınlardan biri, bir insan evladının aklına gelebilecek en korkunç soruyu soruyor: “Zenciler insan sayılır mı, sayılmaz mı?” Tuhaf olan, hiçbirinin bu soruyu korkunç bulmadan, “Tabii kı insan, Allah onları da öyle yaratmıs,” diye cevaplamaları. Alevi oldukları ortaya çıkan bir aileye dünyayı nasıl dar ettiklerini hatırlıyorlar sonra. Övünerek anlatıyorlar. Çocuklarına camlarını taşlatmışlar; yollarını kesmişler; kapılarına tavuk kanı sürmü ler; bakkal, kasap -elbette kahraman, Türk ve Sünni Müslüman- onlara satıs yapmayı reddetmis. Alevilerden e şeytani tariflerle bahsediyorlar. Bu “dini ve milli” sohbetlere Kürtleri nadiren konu ediyor lar çünkü sehirlerinde Kürt olduklarını tahmin ettikleri insanlar varsa da, açıkça söyleyen, “Ben Kürt’üm,” diyen yok.

Memleket HikayeleriAyfer Tunç · İletişim Yayınevi · 2012230 okunma

·

8 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.