Asrın ruhsuzluğunda ruhlar taş kesilmişti,
Gündüzler karalardı gecenin siyahını,
Mazlumlara sağırlar, körler baş kesilmişti,
Kahkahalar boğardı mağdurların ahını.
Ufuklar açılmazdı, ufuklar karanlıktı,
Tezatlar kudurmuştu, vahşet kahramanlıktı.
Baş diye tanıyorken cemiyet ayağını,
Cehennemler kaynardı mazlumun yarasında.
Kaç kanser kemirirdi beşerin dimağını,
Yaşarken maddiyâtın, cehlin maverasında.
Sesin biri kahkaha, geri kalan enindi.
İşte Bu hangâmede sahra'ya bir nûr indi.
Susmuştu iniltiler, ne olmuştu, bu kimdi?
《Bu, bizi öksüzlükten kurtaracak yetimdi.》
Evet, o ki, beşerin kucaklamış ruhunu,
Çıkarmıştı yeisten, maddenin mahbesinden.
Yok etmişti ruhsuzlar, kalpsizler güruhunu,
Kurtarmıştı beşeri, zulmün en kahpesinden,
Muhammed, bir beşerdi, mahlûka peygamberdi
O, Hakk'ı çok severdi, hak için seferberdi....
{ Seyyid Ahmed Arvasî }