İstanbul benim canım, vatanım da vatanım...Kitabı okuduğum süre içerisinde Necip Fazıl Kısakurek'in Canım İstanbul şiirinden bu dize gibi birçok dize zihnimde dönüp durdu. İstanbul'u çok seviyorum ve İstanbul konulu kitaplara da ilgim yüksek. Ancak okuduğum diğer kitaplarda ekseriyetle İstanbul romantizmi, tarihi ve nostaljisi öne çıkmaktaydı. Elbette ki bunların yanı sıra İstanbul'a yapılan nice kötülüğe de yer verilmişti kısmen de olsa. Bu kötülüklerin başında şüphesiz tarihi eser kıyımları geliyordu. Akif Emre'nin kitabında da üzerinde durulan konulardan birisi buydu elbette. Ancak bu kitap diğer hiçbir eserde göremediğim ve İstanbul'u bekleyen belki de en korkunç meseleyi ele alıyordu: "İnsansızlaştırılan ve müzeleştirilen bir İstanbul !" İstanbul'un devamlı artmakta olan nüfusu düşünülünce bunun bir ironi gibi görünüyor olması muhtemel. Ancak bu bir ironi değil. Şehirlerin de bir ruhu vardır diyor Akif Emre. Ve şehirlere ruhunu o şehri şehir yapan yaşanmışlıklar ve yaşayanlar üfler. Oysa İstanbul'u İstanbul yapan en önemli yerler son yüzyılda itinayla insansız hale getiriliyor. Bu da modernleşme ve turizm kenti sloganıyla yapılıyor. Sadece turistlere hitap eden adeta müzeleştirilmiş bir İstanbul. Süleymaniye ve Sultanahmet gibi mekanların nasıl insanlardan arındırıldığı, nasıl turistikleştirildiği çarpıcı bir şekilde anlatılmış eserde. En üzücü olansa bu duruma çanak tutanların arasında muhafazakarlık iddiasında olan ancak İstanbul'un ruhunu kavrayamamış kesimlerin de bulunması. Akif Emre İstanbul'da ikamet etmiş birisi değil sadece, İstanbul'da yaşamış ve İstanbul'u yaşayan birisi aynı zamanda. İnşallah İstanbul bir gün yeniden Akif Emre gibi şuur sahibi insanların yaşadığı, yönetildiği ve ruhunun anlaşıldığı bir şehir haline gelir.

İstanbul'u Yeniden Düşünmek ve ErguvannameAkif Emre · Büyüyen Ay Yayınları · 201968 okunma

·

22 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ali Candan