Tarihçe
•Tedavisi eski çağlara dayanır ve Mısır ve Yunanistan'ın antik medeniyetlerine kadar izi sürülebilir. Ameliyat sıklıkla testislerin eksizyonunu içeriyor, yaralanın yakılarak kapanması sağlanıyor ya da kendiliğinden kapanması bekleniyordu Bu yöntemlerin, aseptik tekniklerin bulunmasından önce yapıldığı göz önünde bulundurulursa, mortalitenin oldukça yüksek olduğunu varsaymak pek de yanlış olmaz. Ameliyatdan sonra hayatta kalabilenlerin fıtığının nüks etmesi de yaygındı.
• 1700lerin sonundan 18001erin başına aralanında Hesselbach, Cooper Camper, Scarpa, Richter ve Gimbernatin bulunduğu doktorlar kasık bölgesinin önemli yapılarını tanımladılar
•Kasık fıtıklarının anatomisi ve patofizyolojisinin giderek daha iyi anlaşılması ve sterilizasyan tekniklerinin gelişmesi, Marcy, Kochler ve Lucas-Championniöre gibi cerrahları mesane diseksiyonu, yüksek ligasyon ve iç kasık halkasının kapatılması gibi şeyler yapmaları için teşvik etti. Erken dönem sonuçları iyileşti, ama uzun sureli takipte nükse oranlan yüksek kaldı.
•Kasık anatomisinin daha iyi anlaşılmasıyla, Bassini (1844-1924) doku onanımlanını başla tarak kasık fıtığı onarımını minimum morbiditeyle başarılı bir girişime dönüştürdü. McVay ve Shouldice onanımda kullanılan dokularda ve teknikte değişiklikler yaptılar.
• 1980lerin başında, Lichtenstein'in gerilimsiz onarımının popülerleşmesi ve kasık zemini rekonstruksiyonu için protez materyal kullanımının geniş çaplı kabulu, doku onarımlarını gölgede bıraktı Bu teknik fıtığın boyutu ve tipinden bağımsız olarak uygulanabilir Minimal invaziv cerrahinin gelişmesiyle, kasık fıtığı onarımı en güncel dönüşümüne uğradı. Postoperatif ağrıyı minimalize eden ve iyileşmeyi kolaylaştıran laparoskopik kasık fıtığı onarımı alternatif bir yaklaşım sunmaktadır.
~TÜRK CERRAHİ DERNEĞİ YETERLİLİK OKULU DERS NOTLARI