Ankara'daki milli meclise karşı ayaklanmaların sayısı bile ‘Kurtuluş Savaşı’nın halk tarafından ne kadar desteklendiğini gösteren önemli bir veridir. Bu ayaklanmaların birkaçı hariç hepsine katılanlar Türk’tür. Resmi tarih bu ayaklanmaların İstanbul hükümetinin kışkırtması sonucu meydana geldiğini söylemekle yetinmiştir. Çeşitli kaynaklardan derlediğim ayaklanmaların bazıları şöyle:
Ali Batı Olayı (11 Mayıs 1919 – 18 Ağustos 1919)
Ali Galip Olayı (20 Ağustos 1919 – 15 Eylül 1919)
Birinci Bozkır Ayaklanması (29 Eylül – 4 Ekim 1919)
İkinci Bozkır Ayaklanması (20 Ekim 1919 – 4 Kasım 1919)
Ahmet Anzavur ayaklanması (25 Ekim -30 Kasım 1919)
1. Düzce Ayaklanması (13 Nisan- 31 Mayıs 1920)
2. Düzce Ayaklanması (19 Temmuz- 23 Eylül 1920)
Şeyh Eşref Ayaklanması (26 Ekim – 24 Aralık 1919)
Kızılkuyu Olayı (28 Ekim 1919 – 29 Ekim 1919)
Birinci Yozgat Ayaklanması/Birinci Çapanoğlu Ayaklanması (15 Mayıs 1920 – 27 Ağustos 1920
İkinci Yozgat Ayaklanması/İkinci Çapanoğlu Ayaklanması (5 Eylül 1920 – 30 Aralık 1920)
Zile Ayaklanması (25 Mayıs – 21 Haziran 1920)
Aynacıoğulları Ayaklanması (1918 – 21 Kasım 1923)
Milli Aşireti Ayaklanması (1 Haziran – 8 Eylül 1920)
İnegöl Ayaklanması (20 Temmuz- 20 Ağustos 1920)
Çopur Musa Ayaklanması (21 Haziran 1920)
Konya Ayaklanması (2 Ekim 1920 – 22 Kasım 1920)
Demirci Mehmet Efe Ayaklanması (1- 30 Aralık 1920)
Koçgiri Ayaklanması (6 Mart 1921 – 17 Haziran 1921)
Çerkez Ethem Ayaklanması (27 Aralık 1920 – 23 Ocak 1921)
Sonuç olarak, bu ayaklanmalar Gazi Mustafa Kemal Atatürk tarafından ‘Gerici ayaklanmalar’ olarak nitelendirildi. Bu nedenle bu güne kadar bu ayaklanmalarla ilgili yeterince ve tarafsız araştırmalar sınırlıdır. Yapılan çalışmalar ise cumhuriyetin perspektifi dışına çıkmadı. Bu ayaklanmalar rejimin açıklaması dışında hangi gerekçelere dayanıyordu? Kimler bu ayaklanmalara katıldı? Kaç kişi katıldı ve talepleri ne idi? Türkiye’nin bugünkü sosyolojisine de ışık tutacak bu araştırmalar yapılmadı.