Kitap ve Kahve Kokusu: 6 yaşındayken kapının önünde beslediğim kediler vardı... Mutfaktan gizli gizli peynirleri ya da yiyecekleri yürütür, kapının önündeki kedilere verirdim.. Kışın geceleri yağmur ya da kar yağarken onların da üşüdüğünü düşünür üzüntüden sabaha kadar uyuyamazdım... Fırtına nın sesi her kulaklarımda çınladığında, vicdanımın rahatsızlığından yatağımda...

6 yaşındayken kapının önünde beslediğim kediler vardı... Mutfaktan gizli gizli peynirleri ya da yiyecekleri yürütür, kapının önündeki kedilere verirdim.. Kışın geceleri yağmur ya da kar yağarken onların da üşüdüğünü düşünür üzüntüden sabaha kadar uyuyamazdım... Fırtına nın sesi her kulaklarımda çınladığında, vicdanımın rahatsızlığından yatağımda dört döner, kötü kötü kabuslar görürdüm. Bir gün onlara ev yapmaya karar verdim.. Bahçede tahtalardan gerçekten çok güzel bir baraka yaptım. Altına da evdeki eski minderleri serdim.. Gece yarısı evden gizlice bahçeye çıkar, kedilerin barakada olduğunu görünce iç huzuruyla eve dönerdim... Sonraki zamanlarda evin bodrumunda civciv de beslemeye başladım.. Bir gün bodruma girdiğimde civcivlerin aynı kediler tarafından parça parça edilip yenmiş olduğunu gördüm... Hayatın gerçek yüzüne dair, bende en büyük hayal kırıklığının oluştuğu anın, ta kendisiydi bu... Kesintisiz 15 gün ağladım... O olaydan mütevelit bir daha da kedilerle aram iyi olmadı... Sonraki zamanlarda coni isimli bir köpeğim oldu.. Onu henüz bir aylık yavru iken almıştık... Ömrümün uzun yılları onunla geçti... Bir kez olsun ne civcivlerime ne de başka bir şeye hiçbir zaman zarar verdiğini görmedim... Bilakis civcivlerimi bahçeye çıkarttığımda, O onlara göz kulak oluyor bir tane kediyi bile bahçeye sokmuyordu... Bazen onu kasitli olarak kızdırdığımda hırlamaya başlardı. Ben de "ne yapacak acaba??" diye kolumu ağzına sokardım.. Normalde ısırmasını beklersin değil mi? Canımı yakmamak için dişlerini öyle hassas ayarlıyordu ki, göz göze geldiğimizde, kalbindeki o vicdanı yüreğimin ta derinliklerinde hisserdim... Sonraki yıllarda o müstakil evden bir apartman dairesine taşındık... Köpeğimi de ailem başkasına vermek zorunda kaldı... Ve ben bunun acısını da uzun uzun yıllar hiç içimden atamadım... İnsan olmak, duygu sahibi olmak, gerçekten ne kadar zor ya... Herhalde bize verilen bu duygular dağlara verilse, onlar da dayanamaz çöker dağılırdı...

··

5 artı 1'leme

4.967 görüntüleme