''Söyledim ve ruhumu kurtardım.'' diye başlıyor yazar romana. Kitabı merak ettirmeye yetiyor bu cümle. Ne söylemiş olabilir ruhunda bu denli derin yaralar açan diye düşündürüyor..
Roman Türk ve Rum olan iki ailenin dil, din, ırk ayrımı gözetmeksizin nasıl büyük dostluk dahası nasıl büyük bir aile kurduklarını anlatarak başlıyor. Ve çok naif bir aşk hikâyesini.. Derken o karanlık gece.. 1 gecede yerle bir oluyor o güzelim hayatlar, hayaller ve daha niceleri.. Aslında tam olarak bir gecede de olmuyor. Uzun bi süreç içinde ince ince işleniyor herşey ama kalbi karanlık olmayanlar bu denli büyük bir yıkımın, kıyımın olabileceğini farkedemiyor. Ve sonunda olanlar oluyor... Peki sonra bu hainliği yapanlar cezasını alıyormu? Tabi ki hayır.. Her zaman olduğu gibi asıl suçlular kurtarıyor kendini ve bir çoğunun adı bile geçmiyor. Sonra da zaten tarihte kara bir leke olarak unutulup gidiyor.. Peki onca masum insan?? Hiçç.. Peki bu olaylar ilk ve sonmuydu? Tabi ki hayır..
(Kitaptan alıntı sy. 454 ) 6/7 Eylül boyutlarında bile olsa, işlenen büyük suç saklanır, gizlenir, unutturulmaya, geçiştirilmeye çalışılır.
Zannedilir ki kol kırılmış yen içinde kalmıştır. Gerçekte kalmaz! Kırılan kol yen içinde kaldığından bakım görmez, bir başka deyişle yara sağalmaz.
Bu da zaman içinde zehirlenmeye yol açar, kangrenle neticelenir.
Böyle olduğu için, 6/7 Eylül'ü doğuran karın yenilerine gebe kalmıştır.
1978 yılında Maraş'ta yüz yirmi, 1980'de Çorum'da elli yedi Alevi yurttaşın ölümüyle sonuçlanan mezhep temelli saldırılar bunun örneğidir.
1993 yılında Sivas Madımak Oteli'nde otuz üç Alevi aydının yakılması da 6/7Eylül Olayları'yla tam anlamıyla hesaplaşılmamış olmasından kaynaklanmıştır.
Türkiye toplumu 1978, 1980, 1993 yılında yaşanan ve Türkiye tarihine yüz kızartıcı biter suç olarak kazınmış bu olaylarla da hesaplaşmasını henüz tam anlamıyla yapmış değildir..
Ne yazık! 
En Hüzünlü Eylül
·
16 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.