jane eyre. bu kez brontë kardeşlerin charlotte’u ile tanıştım. 19. yüzyıl ingiliz edebiyatına iyi yer edinmiş zengin ailelerin tutturduğu “balo-misafir” kültürü, victoria dönemi sınıf sorunları, eş seçiminin önemi, sert bakışlı soğuk ama iyi yürekli adam, diğerleri gibi olmayan o kadın karakter... saydığım şeyler size sıkıcı geliyorsa ya da tam olarak aradığınız şey buysa, iki türlü de jane eyre okunur.
yetim ve öksüz jane’in yengesi tarafından “yaramaz” bulunduğu için yatılı bir okula gönderilmesiyle kitap başlıyor, 10 yılın ardından öğretmenlikten mürebbiyeliğe geçişiyle de asıl hikayemiz başlıyor. edward rochester’ın konağında adela isimli bir kıza mürebbiyelik yapıyor ve o sırada kendinden yaşça büyük rochester’a aşık oluyor.
kitap boyunca jane’in dini çelişkiler yaşadığını ve çevresindekiler kadar inançlı olamayışını okurken yer yer tanrı’ya dua ettiğini görmek bana onun aşırı yalnız ve az çok inandığı yüce bir varlıktan dilek dileyerek insanlardan çok kendiyle yaşamakla yetinmeye çalışan biri olduğunu düşündürdü.
“içinde gömülü duran ateş hiçbir insanın yakınlığı alevlendirmiyor. duyguların en güzeli, insanoğluna bağışlanan en tatlı, en yüce duygu senden uzak duruyor. onca acı çekerken gene de mutluluğu yanına çağırmaktan kaçınıyorsun; onun seni beklediği yere doğru bir adım atmaya bile yanaşmıyorsun”
yalnızlık ve dini çatışmaların yanında charlotte’un işlediği aşkı sevdiğimi söyleyebilirim. jane’in gerçek aşk ve direkt olarak sevilmekten mahrum kaldığını ve buna ne kadar aç olduğunu bildiğimiz için edward’da aşkı araması okuyanları şaşırtmamış olacaktır. jane’in mevkiyle alakalı olmadan sevebildiğini ve istediği hayatın bağımsızlıktan, eşitçe sevmekten geçtiğini biliyoruz. bunu sadece aşkta değil tüm ikili ilişkilerimizde aramıyor muyuz çoğumuz? erişmek istediğimiz nokta günün sonunda, üçüncü bir kişiden ve somutlaştırılmaktan uzakta; ruhlarımıza kadar eşit bir şekilde, birlikteyken bağımsız olabilmek ve bunu severek yapmak değil mi?
Jane Eyre 
Charlotte Brontë
“bizim için bir arada olmak hem yalnızlığın özgürlüğünü hem de beraberliğin neşesini bulmak demektir (…) benim ruhum sizin ruhunuza sesleniyor; ikimiz de tanrı'nın huzuruna çıkmışız, eşitmişiz gibi (…) karşımda benimle eşit olan bir insan vardı: tartışmaya tutuşabileceğim, gerekirse karşı gelebileceğim bir insan.”
·
48 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.