"Ölüm, hayat olmadan bir hiçti." diyor Burak kitapta. Bir düşününce ona hak veriyoruz ister istemez. Ölüme bir anlam kazandıran şey yaşanmış bir hayat oluyor. İşte bu yüzden de bizi sarsan bir kaybın ardından zihnimiz doğruca o yaşanmışlıklara kayıyor. Bazen bilerek bazen istemesek bile anılara dalıyoruz. Onca kaçışa rağmen ayaklarımız başka izlere yönelse de zihnimiz beraber yürünen yollara götürüyor bizi.
Kitapta, Burak'ın nişanlısı Sümeyra'yı kaybetmesinden sonra içinde bulunduğu yas sürecine konuk oluyoruz. Bir mahreme dalmak gibi değil de bir arkadaşın hüznüne ortak olmak gibi geliyor okuduklarımız. Bazen yazıyor, bazen de amaçsızca hatıralarla dolu sokaklarda dolaşıyor. Hatırlıyor, yeni yaşanmışlıkları da önüne katıp yaşamı ve ölümü sorguluyor. Zaman zaman hayalle gerçek iç içe geçiyor. Zihnin kendi başına buyruk bir akışı var. Duygularla birleşip yolunu çiziyor.
İnsanları, en çok birlikte yapılan yolculuklarda tanırsınız denir ya, belki de ikilinin arasındaki bağın sebebi de yeni yerlere yaptıkları geziler, keşiflerdir diye düşündüm ister istemez. Hepimizin içinde bir yerlerde saklı duran, seyyah olma arzusu da hafiften ortaya çıkıyor okurken.
Hüzünlü bir tınısı olsa da okuru yormayan bir kalemi var yazarın. Gerçekçi ama depresifleşmiyor hikaye. İlginizi çektiyse, hayat ve ölüme dair bir yolculuk yapmak isterseniz tavsiye ederim.
