Emine Işınsu’dan sonra) en önemli göç yazarlarındandır. Yazarlığı boyunca öykü yazmayı hiç bırakmamış ve hikayelerinde de genellikle iç göçün yuvalarından kopardığı insanlara, parçalanan ailelere, yalnızlığa, kişiye yalnızlıkla yüklenen psikolojik sorunlara yer vermiştir.
Rozalya Ana’da da yine göç olgusunu kaleme almış, Kırım’daki topraklarına yeniden dönen Kırım Türkleri’ni anlatmıştır.
Rozalya Ana adlı öykü kitabının içerisinde toplamda on öyküye yer vermiştir. Bu öyküler birbirinden kopuk gibi görünse de ana tema; genellikle yine Rozalya Ana hikayesinde olduğu gibi, göç ve insanın yalnızlıkla savaşımı konu edinilmiştir.
Aslında her öyküde kendinden bir parça buluyor insan. Buradaki birçok öyküde de konu edildiği gibi; günlük rutinlerimiz arasında bazen başımızı yastığa koyduğumuzda, bazen elimize bir kitap aldığımızda, bazen bir kedinin başını okşarken… aslında içten içe yalnızlığımızı fark ettiğimiz zamanlar olabiliyor. En kötüsü de, kalabalıklar arasındayken bile bu yalnızlığı iliklerimize kadar hissetmek acı veriyor galiba bizlere…
Ben özellikle “Göç Sonrası” ve “Sevgiyi Öğreten Kuşlar” öykülerinde yalnızlığı dibine kadar hissettim. Hem bu öykülerdeki insanların yalnızlığını hem de kalabalıklaşan şu dünyadaki insanın tek başınalığını… Makaracı Nazmi’yi, Kuşçu Akif amcayı ve papağanı Uğur’u ömrüm boyunca unutamayacağım galiba. Tıpkı onlarda da olduğu gibi aslında, bazen çok sevdiğimiz şeyler zarar verir bizlere…
Öykü okumayı seven varsa kesinlikle öneriyorum. Çokum’un dili çok güzel, akıcı, sade ve yormayan bir dil. Öykü kitabı içerisinde yer alan on öyküden en az birinde, kendinizden bir parça bulacağınıza adım kadar eminim.
Kitapla kalın…
