Gönderi
240 syf.
10/10 puan verdi
Yol çok uzun çetrefilli bir o kadar da soluksuz heyecanlı 20.10.2023
Peki, böyle bir hastalığı neden istersin, diyeceksiniz. Çünkü, içtenlikle inanıyorum ki, bu hastalık yüzünden çok daha fazla şeyi çok daha derinden hissettim. Çok farklı, çok yoğun yaşantılarım oldu; daha çok sevdim daha çok sevildim; daha çok ağladığım için daha çok güldüm; çok kötü kışlar geçirdiğim için baharların tadına daha çok vardım; ölümü “dar bir pantolon kadar sıkı sıkıya” hissettiğim için onu ve yaşamı daha çok takdir ettim; insanların en iyi ve en kötü yanlarını gördüm ve sevginin, bağlılığın, bir işi sonuna dek götürmenin değerlerini yavaş yavaş öğrendim. Kafamın ve kalbimin enini, genişliğini, derinliğini gördüm her ikisinin de ne kadar kırılgan sonuçta ne kadar bilinmez olduklarını gördüm, Depresyonda olduğumda odanın bir ucundan bir ucuna yerlerde sürünerek gittiğim bunu aylar boyu yaptığım oldu. Ama normalleştiğimde ya da maniye girdiğimde, tanıdığım pek çok kişiden daha hızlı koştum, daha hızlı düşündüm, daha hızlı sevdim hep. inanıyorum ki bunun nedeni hastalığımdı her şeye getirdiği yoğunluktu, beni zorladı perspektifti. Sanıyorum ki kafamın (biraz eksikse de yerli yerinde duruyor) sınırlarını, yetişme tarzımımın ailemin eğitimin dostlarımın sınırlarını, zorlamama yol açtı. Sayısız hipomaniler, maninin kendisi hepsi yaşama farklı bir Sezgi, duygu, düşünce düzeyi getirdi. En psikozlu hallerimde saplantılar, sanrılar, cinnetler içinde olduğunda bile kafamda, kalbimde yeni yeni köşe bucaklar bulduğumu fark etmişimdir. Bu köşe bucaklardan bazıları ulaşılmaz güzellikte, inanılmaz şeylerle doluydu öyle ki soluğumu keser, o anda ölsem bu imgeler Beni güçlendirirler inancını uyandırırlardı. Bazıları ise korkunç, biçimsiz, çirkinler ondan görmeyi orada olduklarını bilmeyi bile istemezdim. Ama o yeni köşe bucaklar her zaman varlar ve ben normale döndüğümde yaşama karşı mecalsiz kalmayı hayal bile edemiyorum, çünkü o sınırsız köşe bucakları ve onların sınırsız manzaralarını tanıyorum…
Yazar bu sayfayla manik depresif hastalığ bakış açısıyla ve gücüyle buyuledi beni. Hastalık sürecini sonsuz sahiplenip mücadelesinden ve tek korkusunun bilimin yolundaki emeklerininin çalışmalarinin ziyan olup sekteye uğramasından olması ekstra saygi duymamı sağladı. Cesurca hayatını paylaşıp hastalığını sahiplenip bu şekil anlatarak hastalığın başındayken yoluma fener yaktı. Kitabın içerisinde lityumu tedavide kullanan ilk psikiyatrlarla tanıştım. Her şey için çok teşekkür edip her daim minnetle anacağım yazara sevgilerimi yolluyorum …
·
15 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.