Bu zamanlar da geçecek be abi" dedi Mehmet. Yarım yamalak böyle bomboş hislerle attığımız adımlar ile böyle kahveden uzaklaştık çıktık gittik. "Kartal İsmail’in meyhanesine mi gitsek" dedi Mehmet "İki tek atar kaçarız be abi"dedi. Yok dedim ya.. Öyle amaçsız öyle bilinçsiz evlere dağıldık.. Soyundum. Kendimi yatağa attığım gibi uykuya dalmış, sabahına aralanmış perdeden böyle yüzüme vuran güneşin sıcaklığıyla uyandım o an.
Böyle radyoyu açtım. Mahzuni’den bir türkü çalıyordu o an "Karlı Dağlar Kara Bulut İçinde, Yaylası Hüzünlü Yöresi Bir Hoş, Sevdalı Yolcular Umut İçinde" diyordu Mahzuni.
Her şeye yeniden başlamak için şahane bir gün dedim içimden de. ocağa çay suyunu koyup dolaptan peynir, zeytin biraz da reçel kalmıştı onu çıkardım dolaptan, koydum masaya. Perdeyi aralayıp mahallenin orta yerine çökmüş sisi camdan seyrederken iki karartının böyle sesi yararcasına koşturduğunu farkettim o an. Bilal Abi arkada elinde gazete ile Mehmet'de önünde nefes nefese kalmış benim eve doğru koşturuyorlardı. Böyle kapıya yetişmeleriyle, kapıyı yumruklamaları bir an oldu. Böyle bir telaşla kapıyı açtığımda ikisi de içeri yığıldı zaten o an. Bilal Abi can havli son nefesiyle "Çıktı oğlum çıktı" dedi. "Ne çıktı abi" dedim. O an ne Mehmet’den ne Bilal Abi’den cevap alabildim, böyle yine "Çıktı abi çıktı" dedi Mehmet. "La çıldırtmayın adamı" dedim. "Ne çıktı oğlum Mehmet" dedim elini açtı. Bir kağıt düştü elinden böyle Mehmet’in. Piyango biletiydi.. Bilal Abi de o ara gazeteyi tutuşturdu elime "Al bak oğlum, hele bak sen de bak" dedi. Tatlıcı Hacı Remzi’ye, Mehmet’in aldığı tatlıyı geri vermeye gittiğimiz o akşam, Remzi dayının verdiği parayla aldığımız piyango biletini gösteriyordu Bilal Abi Böyle şaşkınlıkla sevinme arasında bir yerde gidip geldim o an. "Neredeydi bu bilet bu zamana kadar Mehmet" dedim. Bilal Abi cevapladı "Kahvenin çırağı sabah kahveyi temizlerken ocağın üstündeki resmin arkasında bulmuştuk" dedi Bilal Abi. "Ben de unutmuşum" dedi "Orada olduğunu" Bilal Abi o an Mehmet'de anasına güvenmeyip, haram deyip yırtıp atar diye eve götürmemiş bileti. Bilal Abiye teslim etmiş bileti yani o zamanlar. Sabahta Bilal Abi gazete fabrikasına uğrayıp bu haftanın arşivinden piyango listesinin olduğu gazeteyi bulmuş. Mehmet'de o an tekrar bir sevinçle "Çıktı abi çıktı diyorum işte sana, daha ne şey yapıyorsun" dedi böyle bir şeyler. Ne yapacağını bilemez, böyle diyemez halde o anın heyecanıyla böyle yüzümü bi’ gülümseme aldı benim. Böyle neşeyle kederi aynı anda yaşadığım o an sevinçle böyle Bilal Abiyi kaldırdım olduğu yerden radyonun da sesini sonuna kadar açtım anasını satayım.
Mehmet ile üçümüz sarıldık, açtık kolları salonun ortasında oynaya oynaya kapının önüne kadar çıktık. Mahallenin orta yerinde oynamaya devam ederken böyle bizi görenler çıktı geldi evlerinden, dükkanlarından Mehmet, Bilal Abi, Terzi Kamuran, böyle köpeği Şeker, Hacı Remzi, Kartal İsmail, Çırak, Menekşe, Menekşe’nin anası, kardeşi, Asiye.. Mehmet oradan bağırıyor böyle "Geliyor geliyor gönlümün efendisi" diye bağırıyordu böyle. "Siverekli Mehmet’in Lahmacun Fırını geliyor" diye. Neşe içindeydi böyle.Mehmet herkese sarılıyordu. Neyse o an biz yine böyle bi oyun havasına dalmış böyle kendi içimizde, dalgamızla böyle takılırken, Menekşe geldi yanaştı o an "Anama ana, babama baba diyesin sen benim gönlüme sevdiğim, ömrüme eş diyesin" dedi bana. Böyle hiç mevzuyu uzatmadan "olur kız" dedim. "Aşk olsun da güç olmasın" dedim.
Yani varacaksa insan sevdiğine varmalıydı yani..Dostuna, arkadaşına, eşine varmalıydı.Sarılmalı, dokunmalı insan yani. Böyle hep beraber gülmeyi öğrenemez hep beraber ağlayacağımız o günleri yaşamakta çokta uzakta değildi yani. Ya hep birlikte kurtulacaktık ya da hep birlikte delirecektik yani. Bizim mahalleli de bundan sebep parayı bulunca kafayı oynatması bana hiçte acınacak halimize gülüyoruz dedirtmiyordu yani. Bir kere de bize gülmeliydi talih çünkü. Bir kere de bize yani.
Ve hanımlar beyler, geldik işte hikayenin sonuna. Ben kim miyim? Yani bu yaşıma dek kimse bana inanmadı böyle oysa ölebileceğime de inanmıştı herkes yani. Ve benim için de zaten ölü numarası yapmak da çok da zor olmamıştı. Ben aşk nedir bilemem ama ölümü çok iyi bilirim.
Ben İlyas Çınar. Ben bir deliyim.
Anam beni herkesi seveyim diye doğurdu fakat gazete kağıtları üstünde ölü gibi yatarken asfaltın ortasında beni görmüyor, beni duymuyor, beni tanımıyor, beni önemsemiyordunuz. Öldüm diye bakmadan öyle gazete kağıtları serdiniz üstüme. Böyle aranızdan yürüyerek çıkıp gittim de böyle hala size anlatacak o kadar çok şeyim vardı ki dönüp de bakmadınız be anasını satayım.. Bilal Abim ve Mehmet, onlar da ben ölmüşüm gibi davranıyorlardı zaten Zaten onlar da benim gibi deliydi yani. Yani hadi onlar da benim gibi deli zaten. ama siz gerçekten dönüp bakmadınız. İlyas öldü mü diye.Şaşırmadınız bile üzerime serili gazete kağıtlarını kaldırıp yoluma devam ettiğimde. Bilal Abim ve Mehmet. ve Ben. Biz aynı anadan doğma üç kardeş. İlyas, Mehmet ve Bilal. Ve aynı hastalıkla dünyaya gelmiş üç deli Üç kardeş.
Böyle sevdamızı deli aklımızın kör kuyusunda açmış rengarenk gelincik tarlasıdır yani. Asiye benim İlyas olduğumu bilmez. Biriciği ise sadece ben görürüm. Menekşe’nin güzelliğini ise herkes.Ve ben İlyas ÇINAR.
Aslında ben hiç ölmedim. Diyorsunuz ya, deli gibi yaşamak diye. Aynı öyle işte. Bizimkisi de deli gibi yaşamak ya. Mevzu bundan belli. Aynen öyle işte. Deli gibi yaşıyorum.🥀
·
1 artı 1'leme
·1.576 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.