Merhaba. Bir diğer okuduğum kitap Ramazan Dikmen'in Afife Ablanın İncileri öykü kitabı yazarla tanışma kitabım oldu. Post-modern türünde 14 öyküyü içinde barındıran samimi bir üslupla kaleme alınmıştır. Hayatın içinden, bizden hayat hikâyelerinin olduğu çokça tanıdık öykülerle dolu. Kişi psikolojisini de etkileyici bir biçimde okuyucuya aktaran, bir durup da düşünmeye iten, yer yer dertlendiren öyküler okuyacaksınız. Kesinlikle tavsiye ederim. #kitapalıntıları : ~bayramlık bir giysi gibi koruruz sessizliği buruşmasın diye. Susuşlarımız en içli dertleşmedir acılarımızdan yana. Bilemem dostum: belki yarım kalmış kan on sekiz yaş sevdaları için, belki yoksulluklarımız, garibanlığımız için, belki ne bileyim bitmeyen sürüngenliğimiz için kopan kahırlı iç çekişlerimiz, kımıltılarıdır derin ırmaklarca akıp giden sessizliğin. Ağzımızdan seyrek seyrek düşen sözcüklerse yaralarımızdan sızan kan damlalarıdır. ~Yediğimiz ekmekten, oturduğumuz masadan, yattığımız yataktan, gezindiğimiz sokaktan tut, kullandığımız sözcüklere varıncaya dek her bir şeyiyle çullanmış üzerimize, bizi yutmaya çalışıyor dünya derdin... ~Yazmak ağlamaktır benim bildiğim. İki gözümüz, bir çift kulağımız varsa, yüreğimiz varsa, ağlayacak çok şeyimiz vardır, olmalıdır da. Yazan biriyseniz boğazınızda onulmaz bir ur taşıyorsunuzdur bilirim. Yaşamak sık sık şişirir onu, büyütür. Soluğunuzun daraldığını duyarsınız. Gırtlağınızda karıncalanmalar başlar. Ne denli zorlanırsanız zorlanın, tutamazsınız kendinizi. Boşanırsınız. Karmsn çorman satırlar sıcacık gözyaşlarınız olur. Kalem ıslak bir mendildir parmaklarınızd. ~... önümde güzel bir kitap olsa, sayfalarında yitip gitsem, bunca yolun sonuna nasıl geliverdiğimi anlayamasam öyle ki, bir hüzün şiirleri güldestesi olsa kitaplığımın özel bir yerinde, onu her yolculuk yanıma almayı hiç unutmadım, işte gelip gelip göğüs kafesimi zorlayan bu çok boyutlu hüznün bir türlü tadını varamasam, okumaktan gözlerim mi yoruldu, o zaman yeşeren tarlalara, alacaya kesmiş tepelere, yapayalnız telgraf direklerine baksam uzun uzun. ~Biz acının çocuklarıyız bilemezler. Ağular tükenmez azıktır torbamızda bilemezler. Acılar bölünmüş kuru bir ekmektir soframızda bilemezler. Bu ekmeği yiyemeyenler bilemezler kim olduğumuzu, varsın bilmesinler. ~Acılarımız yön verecek umutlarımıza. Önce ailemizle çatışacağız. Önce onlara ters düşecek düşüncelerimiz, özlemlerimiz, savaşımımız. Şaşırıp kalacağız. Böylesi katı bir ilgisizlik kurşun gibi çökecek içimize. Ağlamaktan başkası gelmeyecek elimizden, oysa yanlışlık bizde. Kimilerinin "insanımız" dedikleri bu halka bu denli güven, bu denli umut bağlamak niye. Yakınımızda bildiklerimiz, kendimizden sandıklarımız bile elbet bırakıp gidecekler bizi, yıkılacağız. Yıkılacağız ki ayağımız suya ersin, salt güvenin, salt umudun yalnız Allah'a olduğunu anlayabilelim. ~Dönüşüm, değişim dedikleri akıl almaz akışın, genç bir ömre sığacak kadar kısa bir geçmişin izlerini, değerlerini bile silip süpüren dalgalarına karşı tek sığınak yazık ki hafızalarımız. Ama hafıza ne kör bir bataklık. ~Biz acının çocuklarıyız bilemezler. Ağular tükenmez azıktır torbamızda bilemezler. Acılar bölünmüş kuru bir ekmektir soframızda bilemezler. Bu ekmeği yiyemeyenler bilemezler kim olduğumuzu, varsın bilmesinler. Sanki aşmak istedikçe yükselen duvarlar önündeyim. Yakınlık aradıkça karşıma çıkan uzaklıklar korkunç. Yazık!

Afife Ablanın İncileriRamazan Dikmen · Hece Yayınları · 19981 okunma

·

17 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.