Ölüm ve Ölmek ÜzerineKitabın yazarından bahsetmek istiyorum Elisabeth Kübler Ross Amerikalı bir psikiyatrist. Kendisi uzun yıllar bestseller olan bu kitabını yazmak için yaklaşık 2.5 yıl boyunca 500 ü geçen terminal hasta ve hasta yakını ile görüşme yapıyor. Kitapta okuduğunuz tüm röportajlar gerçek, kurgu değil. Bu kitap yazıldıktan sonra dünyadaki palyatif bakım hizmetleri ivme kazanıyor. Bir nevi palyatif bakım merkezlerinin öncülerinden kabul ediliyor. Kendini tamamıyla yaptığı işe adamış, yıllarca son dönem terminal hastalarla uğraşmış birisi. Palyatif bakım, hastalığı daha fazla tedavi edilemez hale gelen hastaları, hastalıklarının son aşamasına kadar yaşam kalitelerinin artması ve acılarının azaltılması açısından destekleyen, içlerinde psikiyatrik, ergonomik, sosyal ve dini hizmetlerinde verildiği bir bakım türü. Hastaların kimsesiz bir yoğun bakım yatağında yaşamının sonlanması yerine ailesinden veya bakımını üstlenen birinin yanında ev ortamı gibi oluşturulmuş merkezlerde kalmasını destekler türde bakım merkezleri.
Yazarımız “ Onlardan, bütün kaygıları, korkuları ve umutlarıyla yaşamın son evreleri hakkında daha fazla öğrenebilelim diye öğretmenimiz olmalarını istedik. Ben, bizimle acılarını, beklentilerini ve engellenmişlik hislerini paylaşmış hastalarımın hikayelerini anlatıyorum o kadar” diyor. Ayrılığın ve yasın 5 evresi sayılan İnkar-izolasyon, öfke, pazarlık, depresyon, kabullenmeyi Elisabeth Kübler Ross tıp dünyasına ayrıntılı olarak kazandırmıştır.
Yoğun bakım ve palyatif bakım merkezi çalışanları, psikolog, psikiyatrist, sosyal Çalışmacı, doktorlar, ölüm ve ölme üzerine bilgilerini çoğaltmak isteyen herkes için önemli bir başvuru kitabı. Ölümü ve ölmeyi hayatın doğal parçası olarak memnuniyetle kabul etmeye çalışmamızın, ailedeki çocuklara ölümü anlatmanın gerekliliğinden, yası hissetmekten korkmamamızın gerektiğinden yaşamdan örneklerle bahsetmiş.
Ölmek üzere olan bir hastayla sözcüklerin ötesine geçen bir sessizlik içinde oturacak o güç ve sevgiye sahip olanlar, bu anın ne korkunç ne de acı verici olduğunu yalnızca vücut işlevlerinin huzur içinde sona erişinden ibaret olduğunu bileceklerdir.Bir insanın huzur içinde ölümünü izlemek bize kayan bir yıldızı hatırlatır; engin gökyüzünde kısacık bir anlığına parıldayıp sonsuz geceye karışarak ilelebet gözden kaybolan milyonlarca ışıktan biri. Ölmek üzere olan bir hastanın terapisti olmak, bu engin insanlık denizindeki herbir bireyin emsalsizliğinin farkına varmamızı sağlar. Sonlu olduğumuzun, sınırlı ömrümüzün olduğunun farkına varmamızı sağlar. Çok azımız yetmiş yılı aşkın yaşarız yine de bu kısa zaman zarfında çoğumuz emsalsiz bir biyografi oluşturup yaşar, kendimizi insanlık tarihinin kumaşına bir ilmek olarak dokuruz.
