Henri Bergson 'un felsefi görüşlerini yansıtan önemli bir eserdir. Romanda, Mümtaz ve Nuran'ın ilişkisi, İbni Arabi'nin "vahdet-i vücûd" (varlık birliği) ve Bergson'un "süre" (içsel zaman) kuramlarını yansıtır. Aşk, varlık, zaman, sanat ve ruh gibi temaları derinlemesine ele alır.
Huzur, İstanbul'un 30'lardaki sosyal hayat tasvirlerinde Bergson'un "Elan Vital" (Hayatın Atılımı) kavramını da yansıtır. Romanda, Mümtaz ve Nuran, Klasik Türk Sanat Müziği, hattat sanatı gibi yaratımların zirvede olduğu ortamlara katılırlar. Bu sanatlar, onların ruhsal yolculuklarında önemli bir rol oynar, İstanbul'un içsel zamanlarındaki sürelerde yaşattıklarına yoğunlaşırız.
İbni Arabi'ye göre, her şey Allah'ın bir tecellisidir. Mümtaz ve Nuran'ın ilişkisi de, bu tecellilerin bir yansımasıdır; birbirlerinde Allah'ın bir tecellisini görür ve ona aşık olurlar. Bu aşk iki ayrı benliğin, bir araya gelerek tek bir benliği oluşturduğunu temsil eder.Mümtaz, Doğu geleneklerine bağlı, Nuran ise, Batı geleneklerine daha açık bir karakterdir. Bu iki farklı ana karakter, bir araya gelerek, yeni bir benliği, "Huzur"u temsil eder.
Başta, Mümtaz ve Nuran, birbirlerinin farklı yönlerini keşfederler. Ancak, zamanla, bu farklılıklar, onları birbirinden uzaklaştırır. Romanın sonunda, Suat'ın intihar etmesi, bu ayrılığın bir sonucudur. Suat, Mümtaz'ın içindeki "düşman benlik"i temsil eder. Onun intihar etmesi, Mümtaz'ın içinde bir bölünme yaratır. Romanın son bölümünde, Mümtaz, Nuran'dan ayrılır ve bir süre yalnız kalır. Bu dönemde, Mümtaz, kendi içindeki "düşman benlik"le yüzleşmek zorunda kalır.
Suat karakteri ise,
Friedrich Nietzsche 'vari bir nihilizmin yansımasıdır. Suat, Nuran'a olan aşkıyla, sürekli bir arzu içindedir. Bu arzu, mutsuzluğunun temel nedenidir. Suat'ın intiharı, bu ilişkinin bir sonucudur. Suat, Mümtaz'ın geçmiş ve geleceğine dair düşüncelerini temsil eder. Onun intihar etmesi, Mümtaz'ın geçmiş ve gelecekle olan ilişkisinden kopmasına, ana odaklanmasına neden olur.
Sonunda, Mümtaz, bu yüzleşmeden galip çıkar ve "Huzur"a ulaşır. Doğu ve Batı geleneklerinin birliğini temsil eden yeni bir benliği oluşturduğunu gösterir.
