Olmuyor sevgilim, sensiz olmuyor.İncelemeye kitabın giriş cümlesi ile başlayacağım. Son cümlesi ile de bitireceğim.
"Hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum."
Hayatta birçok an yaşıyoruz. Çoğunlukla da o anların kıymetini bilmiyoruz bu bir gerçek. Peki o "an" hayatta yaşadığınız en güzel anıysa ve bir daha karamsar bir şekilde devam edeceksek hayata..
Zaman
Evet doğru zaman yanlış insan veya yanlış insan doğru zaman kavramına da değinmek istiyorum bu kitapta. Eskiden buna inanırdım ve kendimi avuturdum. "Doğru insan ama zaman yanlış" derdim mesela ama o iş öyle olmuyormuş. Zaman da doğruydu insan da. Bazı hayat tecrübelerini öğrenmek için doğru zamandı ve doğru insandı. Kemal ile Füsun birbirleri için doğru insanlardı evet karşılıklı bir aşka sahiptiler ama bir şeylere hep geç kalındı. Kemal'in korkaklığı, sonradan gelen ve hiçbir halta yaramayan cesareti. "Ben seni değil, resmini seviyorum" klişesinde yer aldığı gibi: "Ben seni değil eşya toplamayı seviyorum be kızım. Bak bunlar elinin değdiği kapı tokmakları, bunlar dudağının dediği sigara izmaritleri..." Ah be Kemal ah be Kemalim kadının kendisi karşında duruyor takıntılı bir şekilde şuna gözü değdi, şuna kulağı... Ortada karşılıksız bir aşk da yok sonuçta. Evet hoşa giden de bir durum ama takıntılı derecesinde. Aşk da bir takıntılı olma hâli değil mi zaten? Nermin Yıldırım'ın Unutma Dersleri'ni okuduğumda orada bir alıntı vardı aşkı obsesif kompulsif bozukluğa benzetiyordu yazar işte durum tam olarak bu, bir hastalık.
Umut
Bir diğer değinmek istediğim kavram ise "umut". İnsan neden umut eder ve bunu en fazla ne kadar sürdürebilir. Bu umudu bir insana karşı besliyorsanız bunu bir ömür boyunca yapabilir miydiniz? Ona dokunamadan sadece gözlerinin içine bakarak 8 yıl boyunca elbet bir gün kavuşacağız diyerekten haftada neredeyse dört gün evlerine ziyarete gitmeye dayanabilir miydiniz? Kemal dayanıyordu çünkü uzak kalmak bir işkence gibiydi. Televizyonu izlerken yan gözle Füsun'u izliyordu saatlerce.. Bu elbette dayanılamayacak bir şey değil ama aşk hikayemiz cinsellikle başladı hatta Kemal kaç kere seviştiklerini bile sayan bir adamdı. Onun için zor olsa gerek. Çünkü Kemal'in ömrü Nesibe hâlâ ve Tarık beylerin yanında Füsun'un bakışlarını çözümlemekle geçti. Bu da şunu hatırlattı bana "Kanka yanımdan geçti yürüdü gitti galiba o da bana aşık". Kitabın başında sadece tensel bir takıntı olan aşk sonradan müze oluşturmaya kadar evrildi. Umuttan bahsetmişken Kemal'in oynadığı bir oyun aklımda kaldı bende oynamaya başladım. Merdivenleri sayarak çıkıyor eğer çift haneli biterse beni seviyor bitmezse sevmiyordu. İnsan sevip sevmediğini papatyalardan, merdivenlerden öğreneceğine korkmasa cesaretli olsa bu kadar yıl gider miydi boşa diye düşünüyorum da.
Ölüm
Bir diğer değinmek istediğim kavram ise "ölüm"
Ölüm de var sevgilim. Ölüm yokmuş gibi kalp kırıyor ve terk ediyorsunuz. Yapmayın! Bu kısım kamu spotuydu hahaha şaka bir yana cidden romanı resmen yaşayan biri olarak çok sarsıldım. O kadar etkilendim ki bir yaşantımı yazayım buraya: eski türk edebiyatı çalışırken aklıma Kemal geliyor o beyiti de şuraya bırakayım bari
"Kadem kadem gece teşrîf-i Nâ'ilî o mehin
Cihân cihân elem-i intizâra değmez mi?"
Yani Naili bu şiirinde demiş ki: Ay'ın (gibi parlak sevgilinin) gecenin bir vaktinde adım adım teşrif etmesi cihanlar dolusu intizar ( sevgiliyi bekleme) elemine değmez mi? " yani aşık sevgilinin bir bakışı için bekler dururmuş. Kemal gibi.. yıllarca Füsunların evinde geçirdiği zamanı hatırlattı bana.
Bir de bir kamu spotu verip sıkıcılıktan da kurtarmak için bu incelemeyi, bana Masumiyet Müzesi'ni hatırlatan şarkılar önereceğim. Kamu spotumuz "sevdiğinize ve ona ait her şeye, size verdiği hediyelere ve kendinize değer vermeniz" bir fotoğraf çerçevesini bir kenara fırlatmaktansa odanızın en güzel köşesine koymanız. O kişiyi kaybettikten sonra o çerçeveyi en güzel yere asmak bir şey ifade etmiyor. Evet bir sevgiliyi kaybettiğimizde, bir sevdiğimizi katbettiğimizde keşke ona yaşarken veya onunla birlikteyken hakettiği değeri verseydim o çerçeveyi gönlümün en güzel yerine koysaydım diyoruz çünkü kaybedilen şey değer kazanıyor maalesef. Her şeyin değeri kaybedildikten sonra anlaşılmasa keşke o "an"larda anlaşılsa. Umarım herkes o değeri o hayatının en mutlu anlarında harcar ve bunu bilir. "Hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum" değil "hayatımın en mutlu anıymış, biliyordum" demeniz dileğiyle.
Kemal'in Füsun'u düşünürken dinlediği şarkılar listesi oluşturmak istiyorum. Şarkı eklemek isteyenlerin önerilerini de alırım :)
*Erkut Taçkın- Özlem
*Ajda Pekkan- Alışmak Sevmekten Zor Geliyor
*Kudsi Erguner Ensemble- Gamzedeyim Deva Bulamam
*Nükhet Duru- Ben Sana Vurgunum
*Pilli Bebek- Fotoğraf
*Sezen Aksu- Tutuklu
*Nilüfer- Esmer Günler
*Semiramis Pekkan- Nerdeysen
*Ferdi Özbeğen- O Günler
*Barış Manço- Dön Desem Döner Misin?
*Cem Karaca - Ay Karanlık
*Gönül Yazar- Kadehinde Zehir Olsa
*Neşe Karaböcek - İntizar
*Yaşar Güvenir - Sensiz Saadet Neymiş
*Tanju Okan - Kadınım
*Marc Aryan- Yalancısın
*Mustafa Sağyaşar- Ben Seni Ellerin Olsun Diye Mi Sevdim
*Ayla Dikmen- Sensiz Yaşayamam
*Teoman-Seninim Son Kez
*Nazan Öncel- Canım Benim Nasılsın
Bu arada bu şarkı kitap için yazılmıştır. Dinlerken Çukurcuma'da Kemal ile Füsun'u ziyaret edeceksiniz.
Kitabın son cümlesi ile de bitirmek istiyorum:
"Herkes bilsin, çok mutlu bir hayat yaşadım."
