Amerikalı psikolog Lloyd deMause ebeveyn-çocuk ilişkilerini insanlık tarihi bağlamında derinlemesine araştırmış ve tarihsel süreçte altı tarihsel dönem saptamıştır:
1. Bebek öldürme ve cinsel taciz (Antik dönemden 4. yüzyıla kadar): Ebeveynler, bebeklerini öldürerek bakım yükümlülüğünden kendilerini kurtarıyorlardı. Çocukların cinsel tacizi de çok yaygın bir uygulamaydı.
2. Çocuk terk etme (4. yy'dan 13. yy'a kadar): Çocukların da bir ruhu olduğu varsayılınca çocuk öldürme sayıları düştü. Ne var ki çocuklar sıklıkla sütanneye ya da manastıra veriliyor, daha yüksek sosyal sınıftan bir ailenin kölesi ya da iç oğlanı olmaya terk edilir oldu. Ya da çocuklar, evde duygusal bir boşluğa terk ediliyordu.
3. Duygusal tezatlık (14-17. yüzyıllar): Giderek artan şekilde ebeveynler, çocukları için duygusal yakınlık ve özen göstermeye başladı ancak çocuklar hâlâ ebeveynlerinin projeksiyonları için uygun bir zemin işlevi görüyordu. Bu zaman diliminde insanlar çocukların duygusal, fiziksel, ruhsal ve ahlaki olarak şekillendirilmesi gerektiği düşüncesini geliştirdi. Çocukların bu şekillendirilmesi ya da eğitimi giderek ebeveynlerin ya da okulların ve eğitimcilerin görevi olarak görülmeye başlandı.
4. Zorla müdahale (18. yy): İnsanlar, çocukları (öfkesini, cinselliğini, iradesini) tehdit, ceza ve suçluluk duygularıyla (örneğin mastürbasyonla ilgili) kontrol edebilmek için ruhunu kavramak üzere çocuğun ruhuna erişmeye çalıştı. Çocuklar artık tehdit olarak algılanmıyordu bu nedenle de empati mümkün olabildi. Pediatrinin gelişimi ve ebeveyn bakımının artması ile bebek ölümlerinin hızı düştü.
5. Toplumsallaşma (19. yy-20 yy ortaları): Ebeveynlerin kendi korku, ihtiyaç ve fikirlerini çocukları üzerine işlemesi iyice azaldı ve çocukları doğru yola yöneltme, dünya için uyumlu ve sosyal olmaları için onları eğitme uygulaması doğdu. Babalar, çocuk yetiştirme ve onlarla ilgilenme konusunda geçici hevesin ötesinde rol almaya, bazen evde çocukları ilgilendiren konularda anneleri desteklemeye başladı. Bu dönem, çocukların yetişmesi ve toplumsallaşması sorularıyla uğraşan bilimler olarak psikoloji ve sosyolojinin gelişimine de tanıklık etti.
6. Yardım etme (20. yy ortasından günümüze): Bu tarz, çocuğun kendisi için en iyi olanı onun bileceği varsayımı üzerine dayandı. Her iki ebeveyn de onu terbiye etmek yerine çocuğu doğal gelişimi içinde desteklemek içindi. Bu tür bir yetiştirme tarzı, ebeveynlere büyük oranda enerji, zaman ve tartışmaya istekli olmayı dayatmakta çünkü çocuğun ihtiyaçlarını anlamak ve tatmin etmek için kendilerini sürekli onların yerine koymak zorundalar. Çocuğun günlük hedeflerini gerçekleştirmesi için ona yardım etmekteler.
***
··
708 görüntüleme
Filicide (ingilizce) diye bir kavram var, ebeveynin kasıtlı bir şekilde çocuğunu öldürmesini ifade ediyor.
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.