Gönderi
Hiroşima
Merhaba “Kağıttan Son Turna Kuşu” henüz bitirdiğim ve beni bir hayli hüzne boğan bir kitap. Savaşın en acı yüzlerinden birisi diyebiliriz Hiroşima’ya en acımasız olanı. Savaşta en çok çocuk olmak zor, birde emanet edileni muhafaza etmek.
Ichiro en yakın arkadaşı Hiro ile keyifli bir günde yakalanıyor bu toz bulutuna. Ne olduğunu henüz anlamasalar da onların korumaları gereken küçük bir kız çocuğu var, Hiro’nun 5 yaşında ki kardeşi Keiko.
Keiko ise o saatlerde anaokulunda.
Bu hikaye sonlara doğru ‘Ayla’ filmini ve hikayesini anımsatıyor. Okumanızı kesinlikle öneriyorum.
Kitabı okurken içimden sürekli Nazım Hikmet’in 1956 yılında kaleme aldığı “Kız Çocuğu” şiirini tekrarladım. Fazıl Say ve ekibinin enfes yorumunu dinlemenizi tavsiye ederim. Dizleri burada da paylaşmak istiyorum.
Kapıları çalan benim
kapıları birer birer.
Gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.
Hiroşima'da öleli
oluyor bir on yıl kadar.
Yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar.
Saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu.
Bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu.
Benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok.
Şeker bile yiyemez ki
Kağıt gibi yanan çocuk.
Çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver.
Çocuklar öldürülmesin
şeker de yiyebilsinler.
·
59 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.