Özsevgi, Ene ve itidal üzerine
modern psikolojideki terapilerde maalesef terapiye yön veren üslup ene'yi kabartmak üzerine kurulu. bir süre ene'si kabaran insan kendini daha iyi hissedebiliyor. ama sonrasında kalbin asıl ilacı kibir olmadığından fıtrat bunu reddediyor tekrar bir boşluğa düşülüyor. bunu kendim de deneyimlediğim için çok iyi gözlemleyebiliyorum. peki biz neden ene'mizin kabarmasına ihtiyaç duyuyoruz? kibir ne zaman günah oluyor? 4 yaşındaki çocuğun "anneee bak bunu ben yaptım, ben başardım, ben en iyiyim süperkahramanım" demesini abes bulmuyorsak günah olarak nitelendirmiyorsak demek ki bu yaştaki çocuğun kişilik gelişiminde benliğinin kabarmasına ihtiyacı var 4 yaşında benlik kavramını öğrenen ve dünyayı kendi etrafında döndüğünü zanneden bir çocuk ben olma ihtiyacını karşıladığı için yetişkinlikte özgüven problemiyle karşılaşmayacaktır, ya da itidalli olacaktır çünkü ihtiyacı karşılanmıştır. benlik ihtiyacı karşılanmamış bir yetişkinse zaten türümüzün en önemli ihtiyaçlarından olan 'anlaşılmak' ihtiyacını hep derinden duyacaktır, gözleri hep onu onaylayan ona şefkatle bakan bir çift göz arayacaktır. dediğim gibi buna herkesin ihtiyacı vardır lakin itidali kaybedecek kadar olan ihtiyaçtan bahsediyorum. iki gün yemek yemeyen birinin yemek gelince hunharca yemesine benzer bu durum halbuki sabah kahvaltısını yapmış bir kişi akşam yemeğinde abartmayıp ihtiyacı kadar yiyecektir. ben olmayı hissedememiş, görülmemiş, görüldüğü zaman ise karşısında yargılayıcı bir bakış bulan bir insanın kendine şefkat göstermesinde, kendini sevmesinde, anlaşılmayı istemesinde bir aşırılık olma ihtimali yüksektir. yani ya tefrite kaçılıp kendini ezik görecek, sürekli insanların onu yargılayacağını düşünecek adeta yaşamak ona diken üstünde durmak kadar zor gelecektir (bknz:anksiyete, kaygı,sosyal fobi,özgüven eksikliği, korku...) ya da ifrata çıkıp 4 yaşındaki kendini süperkahraman hisseden çocuk gibi benliğini putlaştıracaktır , çocukluğunda deneyimlediği yargılayıcı bakış ve suçlayıcı tavırları katmerleyerek çocukluğunun intikamını alırcasına çevresine zulmedecektir. terapistim söylemişti yağmur insan sevilmediği yaşta kalırmış diye bence bu diğer duygular için de geçerli benlik kavramı gelişmeyen 60 yaşında bir adamın 4 yaşındaki çocuk misali dünyanın kendi etrafında döndüğünü, diğerlerinin onun sadece kölesi olduğunu hissetmesi bence bundandır çünkü o hala eksik verilmiş benlik yaşındadır 4 yaşında... sonra eğer bir şekilde yolu hakikate çıkıp tövbe ederse içindeki bu kibri atması o kadar zor olacaktır ki.. bu arada bu kibir hali tefritte de ifratta da görülür. çünkü bu insan itidali deneyimlememiştir lakin imkansız değildir yeni deneyimler oluşturmak da bizim irademize bağlıdır.
terapinin asıl mantığı zaten budur sağlıklı bir ilişki deneyimi oluşturmak yani size iyi gelen ve patavatsızca konuşmayan bir dostunuzun şifa olması bundandır. birkaç gün evvel seans deşifresi yaparken 50 küsür yaşlarında bir kadının ağlamasına şahit oldum çok derinden acı çektiği belliydi ki anne ve babasını daha çok küçükken kaybetmiş, anlaşılmaya çok ihtiyacının olduğunu söylüyordu... biliyor musun omzumda beni saran bir el olmasını gözlerimde bana sevgiyle bakan bir çift göz olmasını o kadar çok isterdim ki dedi... evet ağladım insanın insana muhtaçlığını bir kez daha gördüm hatta yağmur senden psikolog falan olmaz sen oturur ağlarsın dedim:( ağlayınız efendim ağlayınız ağlamazsanız anlayamazsınız, ben onu çok iyi anladım ama ağladığımdan değil ııı şey bir arkadaş deneyimlemiş de bu durumu onun şeysinden.. sabahtandır neden espri yapmıyorum diye sorguluyordum şükür yapıldı.
bir de bir sitem yapmak istiyorum sitem yapmak nedir yaaa sitem etmek yaani pardon. özellikle bazı muhafazakar kısımlarda karşılaşınca sinirim bozuluyor çünkü mütedeyyinlerin diğer insanlardan bir farkı olmalı anlıyor musun? bir derdini anlatıyorsun çok basite indirgeyeyim 'sınav kaygısı' olsun dert. işte "çok tedirgin oluyorum, aşırı stres ve heyecanlanıyorum bayılacak gibi" diyorsun sana " aaaaa yağmuuur cınım sende tevekkül eksikliği vaaağğğr bu kadar sıkma kendini tımam mı cınım abartılacak bir şey yok geçer" diyor "terapi alacağım, psikiyatriste gideceğim beni çok yoruyor bu durum" diyorsun sana " iyice kendini deli edecen abartıyorsun sınavdan korkacak ne var çalıştın da hem terapi fln boş işler" diyor sana.. bakıyorsun kızın hayatına ev saadetleri huzurları 10/10, maddi manevi tüm eğitimlerinde aile desteği ve yardımı görmüş ee ne diyecen bu ultra tevekküllü kardeşe? yahu sen hayatında sürekli kaygıyla yaşadın mı? bir şeyleri sürekli düzeltmek zorunda kalıp çocukluğunda daha 10 yaşındayken 20 yaşında gibi olgun olmak zorunda kaldın mı? ya da onaylanma ihtiyacı konusunda kardeşim ailen zamanında sana 'evet evladım sen gerçekten de bir süperkahramansın' diyip seni onaylamış benimkiler bir süperkahraman olmayı hayal edecek bir çocukluk da bırakmadı bana (başta erkek çocugu üzerinden gittiğim için süperkahraman dedim prenses de olur:)) evet prenses olduğumu hiç hayal edemedim bu çok korkunç bir durum şu an kendimi anlamaya çalışıyorum bu gerçekten çok zor.. bir çocuğun ebeveyni üçtür denir anne, baba ve onlar arasındaki ilişki vaaoovv anne babanın birbirini sevmesi ne kadar mühim. hayır efendim ben en çok üçüncü ebeveynimden çektim, ordan aldım alacağım yaraları ayrı ayrı diğer ebeveynlerden de aldım da en onulmaz yara üçüncüsünündü... velhasıl üç ebeveyni de tam takır olan bir kişi bana gelip de "yağmuur ama sadece Allahı razı etmeye çalış insanların seni onaylaması pek de mühim değil" dediğinde alnının ortasına bir tane yapıştırma ihtiyacı duysam da yapıştırmıyorum:) bunu benim iç sesim de söylüyor "insanları önemseme" diyor evet haklı da ama ben zorlanıyorum ben iki gün yemek yemeyen adam misali çocukluğunda onaya muhtaç bırakılmış bir insanim. ben tamam kaderim böyle benim elimden bir şey gelmez kafasında değilim o kafada olsam zaten nasihat et tavsiye ver birbirimizi uyarmayı asla yanlış bulmuyorum sadece kendini bir şeyleri başarmış zannedip çok bilmişlere sinir oluyorum.
Allah'ın her işinde vardır bir hikmet hamdolsun imanımız tam buna. bu yaşadıklarımdan hikmetler bulmakta zorlandım bir süre ama şimdi görebiliyorum kim bilir göremediğm daha niceleri vardır. Efendimizin anne babasını kaybetmesindeki hikmetlerden biri yumuşak huylu olmasıymış siyerde okumuştum. evet hamdolsun kendimde buna çokça şahit oluyorum.. merhametimi çok seviyorum onda Rabbimin tecellisini görüyorum, belki de farklı bir hayat yaşasaydım bu kadar merhametli yumuşak kalpli olmayabilirdim. ondan sonra olayların iç yüzünü çok önemserim yargılamadan önce dinlemeyi çok bilmişlik taslamamayı öğrendim yaşadıklarımdan, geçmişte çok konuşmadığım için gözlem yeteneğimin duygusal zekamın gelişmiş olduğunu düşünüyorum tam psikologlara lazım özellik:D gel de babana anlat hukuk değil de psikolojiye ilginin olduğunu gel de annene anlat garanti meslek olan sınıf öğretmenliğini neden seçmediğimi, bana bu kabiliyet nimet olarak verildiyse onun şükrünü insanlara dokunarak eda etmem gerektiğini anlat onlara, biri hukuk öğrencisi kızı olduğuna hava atacak öteki garanti meslek boşta kalmaz diye geleceği düşünür ahh ahh ne memnuniyetsiz insanlardan çektim ya biri de çıkıp demedi yağmur valla tebrik ederim sana hiç emek vermedik, kızımızın en azından sınav döneminde strese girmemesi için aramızı iyi tutmaya çalışmadık, sorumsuzluğun dibine vurduk ama valla bak başardın ha gurur duyuyoruz seninle yok demediler hepsi bir kusur gördü eee bu yağmur ileriki hayatına nasıl güvenle bakacak nasıl insanların onu her an eleştireceğinden korkmayarak yaşayacak:(((( olur yağmurum olur yolun çizilmiştir senin de.. ne gam baki ne dem baki.
··
465 görüntüleme
Nası bu kadar uzun yazdım çok dolmuşum galiba:)
Sürekli tedirginim bu beni çok yoruyor dua edin lütfen kardeşler:/ yazınca bir nebze rahatlıyorum. Elhamdülillah.
Çok afedersiniz, merakımı mazur görünüz bunu kim kaydetti dhgsywjd çok mu güzel yazmışım yoksa uzun bu sonra okurum diye mi yoksa yanlışlıkla mı kaydettiniz Allah rızası için söyleyin dvgsywusbsjiwlsndgeydtfwrw6
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.