“Ergenler, ebeveynlerinin her şeyi çözmesi gerektiğini düşünürler ancak, gerçek şu ki yetişkinler hayatta nasıl yön bulacaklarını gençlerden daha iyi bilmiyorlar. ..(O).. bazı büyük hatalar yaptı ama hayatında yaptığı yanlışlar, yaptığı doğru şeyleri gözden düşürmemeli.” Hayat sürprizlerle dolu. Bu sürprizlerin bizi nereye sürükleyeceğini bilmeden yasıyoruz hepimiz. İşte öykümüz bunu anlatıyor bir yönüyle: Tüm hayatını ailesine adayarak geçirmiş olan Morgan gerçekten ‘Öngörülebilir’ miydi? Hayattaki amacı neydi? Neye ilgisi, yeteneği, tutkusu vardı? Kocası Chris, 16 yaşındaki kızı Clara, kız kardeşi Jenny, Jenny’nin nişanlısı Jonah ve küçük oğulları Elijah’tan oluşan ailesiyle geçirdiği otuzdördüncü yaş gününde bu soruları soruyordu kendine Morgan. Geçmişin güzel günlerini düşünüyordu bir taraftan da. Doğum günü kutlaması yapan bu aile üyelerinden hiçbirinin, hep aynı rutininde devam hayatlarının, ertesi gün yaşayacakları felaket ve bu felaketin yaratacagı artcı sürprizlerle alt üst olacağından haberi yoktu. Bir felaket diğerini tetikliyor ve zincirleme şekilde devam ediyordu bu döngü. Ki, yaşanan her şey bir öncekinden daha ağırdı bana göre. Her biri farklı şekillerde algılıyor ve yaşıyordu bu olayları. Morgan hem kendi acısıyla başa çıkabilmede, hem kızı Clara’nın acısına ortak olmakta, hem de kızının bu süreci en az hasarla atlatmasını sağlamak konusunda çaresiz kaldığını düşünüyordu. Ortaya çıkan diğer şeyler de olayları onlar için daha fazla karmaşıklaştırıyordu. Bir felaketi atlatamadan bir diğeri geliyordu sanki. Kendileriyle, geçmişleriyle ve ilişkileriyle ilgili bildiklerini sandıkları, hayal ettikleri her şeyi yeniden gözden geçirmeleri gerekiyordu. • Yaşamınızın aslında yalanlar üzerine kurulu olduğunu öğrenseydiniz ne hissederdiniz? • Yaşadığınız hayal kırıklığı uğruna nelerden vazgeçmeyi göze alırdınız? • Uzun zamandır birlikte olduğunuz kişi dışında başka birine karşı hisler beslediginizi kabul etmek aldatma sayılır mıydı? Sorularını düşündüm kitabı okurken. Olayları ben yaşıyormuşum, öykünün içindeymişim gibi hissederek okudum ve bitirdim kitabı. Sağolsun Colleen Hoover sarsıcı ve dramatik olay örgüsüyle yüregimizi parça parca eden, dramanın dibine vurmuş bir öykü anlatmıştı ‘Pişmanım Ama” kitabında. Öykü şaşırtıcı gelişmelerle ilgiyi sürekli canlı tutuyor, duygusal yönüyle de okuyucuyu sarsıyordu. Tüm bunlar da kitabı merakla okutuyordu. Miller, Jonah, büyükbaba, Elijah ve Clara hatta Lexie’yi gerçekten sevdim. Diğerlerinden bahsetmeye bile gerek yok. Ergen- aile ilişkilerinin, kayıpların, ihanetlerin ve bastırılmış duyguların insan psikolojisine etkilerini oldukça dokunaklı ve güzel anlatmıştı yazar sade dili ve akıcı anlatımıyla. Bu anlatım öyle iyiydi ki, okurken çokca hüzünlendim ve sinirlendim olaylar karşısında. Ayrıca kendini bulma, mücadele ve fedakarlık içeren öyküsüyle kitabın genelini ve sonunu da oldukca sevdim.. Sadece, mektup olayının tam olarak aydınlanmasını isterdim. Tüm öykü tamamlanmış olurdu böylece. Konusunun duygusal olarak ağır olması ve bir kaç adet fiziksel yakınlaşma sahnesi içermesi nedeniyle kesinlikle 18 yaş üstüne uygun bir öyküsü vardı bence. Bu nedenle de, severek okuduğum bu kitabı, yetişkin içeriğinden dolayı, dramatik kitapları seven 18 yaş üstü tüm okurlara tavsiye ediyor, keyifli okumalar diliyorum. Kitaplarla kalın.

Pişmanım AmaColleen Hoover · Epsilon Yayınevi · 2023193 okunma

·

85 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

papirusktp