Gönderi
Biliyor musun seni çok kıskanıyorum. Ama boş laf kıskanması demiyorum bak tırnaklarını kemirip içini yercesine bir kıskanmak. Acılarından -senin için ne kadarı acı ne kadarı geride bırkamka istediğin bilemem ama- kaçmak için elinden olan avantajı kıskanıyorum. İhtiyaçların için insanlara katlanmak zorunda olmadan kış uykusuna yatabilecek imkana sahip olduğun için kıskanıyorum. Ki benim için aslında pekte alışıldık bir duygu değil kıskanmak. Zihnim pek tanımıyor ya da pek fazla kullanmadığından nasıl çalışacağını bilmiyor. Nedenini düşününce hikayenle tanıştığımda etrafımda akan olayların bitmek tükenmezliği ve boğucu ağırlığına yoruyorum. Ee tabii benim hikayemde de seni kıskandıran her zaman her şeyle yüzleşmek, toparlamak ya da ilgilenmek ve belki bir şeyin muhattabı olmak zorundalığından kaçmak oluyor. Yetişkinlikten yorulmak da diyebiliriz buna. Sorumluluk bir kavram olduğunda nefret edilecekler listesinde 2000'lerin yıldız pop şarkısı gibi en üstlere tırmanmayı becerdiğini düşünüyorum. Bir yerlerde sıkılacağımı biliyordum ama çocukken veya ergenken bu sıkılmışlığın en azından otuzlu yaşlarımı bekleyemesini planlamıştım. Eh hayat farklı düşünüyormuş demek. Yalnızlığı periyodik alınan ilaç gibi dönem dönem ihtiyaç duyan benliğim adım atarken annesinin elini tutan bir bebek gibi yaptığı her harekette bir yönlendirme istiyor. Tabağı kaldır, çamaşırları yıka, insanlarla iyi ilişkiler kur, işinde üretken ol, bir proje için alternatifler türet, sevdiklerine verdiğin değeri hissettir, gün içinde en azından bir iki kelime konuş, ev sahibinle anlaş, insanları dinle, ödemelerini yap, adım at, uyu, nefes al. Sadece dış ses değil ellerime ve kollarıma ipler bağlayıp fiziksel olarakta bir yönlendirmeden bahsediyorum. Düşündüm biraz boyum 1.70. Bunu yapabilecek kişinin bir buçuk kol mesafesi benden uzun olması gerekiyor, belli bir ağırlık var o yüzden güçlü de olmalı tabii. Eh, benim düşünmediklerimi düşünecek yeterlilikte olup doğru kararlar verebilmeli. Kime oy vereceğim, hangi işi seçeceğim, yeni eve mi taşınsam, ev arkadaşı mı alsam, hayatımdan kimleri çıkarsam, sınavını geçtiğim ehliyeti almaya mı gitsem, kimliği güncelleyip pasaportta çıkarmam gerekiyordu sanki, hangi lambaderi alacağım? İnsanlar bunlar için bir asistanla anlaşıyor ve onun yerine her gün ne yapılması gerekiyorsa bir plan çıkarıyor, yapması gereken teşekkür edip maaşını ödemesi ve plana uyması. Neyse bu plan patladı zaten hayatın detaylarında küçük şeyleri de düşünen biri lazım. Süt bozulmuş, ampül patlamış, musluk akıtıyor, trafik var, yağmur yağıyor, günlerden salı. Onun yerine karartıcı perdesini çektiğim yatak odasında yorganı kafama kadar çekip uyumak ve tüm bunlar halledilip hayatıma format atılmasını son uykumdan da bir dış sesin "Hayatın yoluna girdi, yaşamaya devam edebilirsin." diye uyandırmasını çok isterdim. İşte Reva'yla olan ortak kıskanma duygumuz ayrıştığı yer tam olarak burası. Tüm bunları yapabilme imkanın. Durma hakkını kendine tanıman için elinde olan avantaj.
·
70 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.