Mesaj alınmıştır. Evet. İnsanlarla iletişimde kendin olabilmek…Fedakarlık duygusuyla kurtarıcı olarak iletişime girerek, sonra kendini kurban hissetmek ve ardından suçlayıcı rolüne girmek ne kadar yanıbaşımızda değil mi? 1968 yılında Stephen Karpman tarafından tanımlanan drama üçgenine bir köşesinden girerek, aynı iletişim içinde diğer köşeleri de ziyaret ediyoruz. Olgunlaşmamış ebeveynlerin çocuklarının yaşadığı durumları detaylı bir şekilde ele almış yazar bu kitabında. Çocukluk dönemlerinde anne babaları tarafından suçluluk hissi yaşatılan geçmişin çocukları, şimdinin de yetişkin çocukları, insanlarla iletişimde ciddi sıkıntılar yaşamaktadırlar. Başta anne babaları ile olmak üzere, insanlarla iletişimde kurtarıcı olmak dışında seçenekleri olmadığını düşünüyorlar. Kendilerini önceliklendirmeyi bilmiyorlar. Kendilerini düşündüklerinde kendilerini bencil olarak etiketliyor ve her geçen gün kendilerinden biraz daha uzaklaşıyorlar. Kendilerini özellikle anne babalarına vakfetmiş durumdalar. Anne babalarını mutlu etmek için uğraşıyorlar sürekli. Ancak anne babaları olgunlaşmamış yetişkinler olduğundan dolayı, taleplerini dile getiremiyorlar, sadece aşırı beklentileri olduğunu kıyaslamalar yaparak ya da farklı örnek hayatlar anlatarak, ifade edebiliyorlar. Hal böyle olunca da çocuklar çevrelerinde dönüp duruyorlar, ancak talebin belirsizliği nedeniyle hiçbir zaman mutlu edemiyorlar onları. Kitaptaki en önemli mesaj bence bu. Varlığımı hissettim. Bu çok iyi geldi. Kişi sadece kendi kendini değiştirebiliyor ve o değiştiğinde onun hayatı da komple değişiyor. Bu açıdan değişim sihirli değnek misali, dokunduğu yeri iyileştiriyor. İlgilenenlere tavsiye edebileceğim bir kitap…

Olgunlaşmamış Ebeveynlerin Açtığı Yaraları İyileştirmekLindsay C. Gibson · Sola Unitas · 2021184 okunma

·

24 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.