"Hayatta hiçbir şey tesadüf değil. Belki de burada karşılaşmamızın bir anlamı vardır." (s. 47) Bazı insanlarla, Bazı kitaplarla karşılaşmanın bir anlamı olduğunu düşünmüşümdür hep. Hiç kimse, hiçbir kitap durduk yere girmez hayatımıza... Düşünsenize, milyarlarca insan içinden neden o? Basılı milyarlarca kitap içinden neden o kitap? O yüzden her karşılaşmayı bir fırsat bilirim. Öyle bir fırsat oldu

Uyanış benim içim. Ve eminim bir anlamı vardı. İçinizde bambaşka biri olduğunu düşündüğünüz oluyor mu hiç? Sizden ayrı, farklı emeller peşinde, bambaşka biri... Varlığından haberiniz dahi olmadığı biri... Yalnız kaldıkça artan biri... "İnsan çoğu zaman içinde birçok parçasıyla yalnız değil midir zaten?" (s. 48) Oldukça büyük bir kitleden bahsediyorum. Zira kime dokunsak yalnızlıktan dem vuruyor. Birçoğu iliklerine kadar yalnız... Kalabalıklaştıkça artan bir yalnızlık bu. "Sabahları sevmezdi çünkü yeni günün getirdiği stres sanki onunla uyanır, bugünün değişmeyeceği gerçeği ile yüzleşmek zorunda kalırdı." (s. 94) Ah modern insan... Haftanın beş günü sendrom yaşayıp ertesi gün pazartesi olduğunu bildiği için pazarları bile huzur bulamayan insan... Güne ayakları geri geri giden, olmaktan korktuğu yerde bütün ömrünü tüketen insan. Kaçıp gitmeye çalıştıkça daha çok saplanan, saplandıkça yiten insan... Oysa günün en güzel vakti değil miydi sabahlar? Her gün yeni bir başlangıç? Taze simit kokusu... Kim aldı bütün tutkularımızı bizden? Oldukça farklı bir kurgusu olan, bu kurguyu okurunu sıkmadan işleyen, olağan olmayan bir sonla biten bir eser Uyanış. Hayal ile gerçeğin, benliklerin iç içe girdiğini görecek, kendinizce bir çözümlemeye gireceksiniz. Ama hiçbir şey sizin beklediğiniz gibi olmayacak. Hayatı ve eserleri anlamlı kılan da beklenmedik şekilde seyretmeleri değil mi? Her şey beklediğimiz gibi sona erse tek bir kitap, tek bir film ömür boyu yeterli olurdu. "Kendime acımasız davranıyorum ve bu beni mahvediyor." (s. 70) Çoğumuzun en büyük derdi bu sanırım. Başkalarına sınırsız sunduğumuz af mekanizmamız söz konusu kendimize gelince işlevsiz hale geliyor. Geçmişimizden kopamayınca geleceğe dönemiyor, kendimizle barışık olmadığımız bir hayat içerisinde gün üzerine gün tüketiyoruz. "Her gün bir önceki günün aynısı..." (s. 136) oluyor bu nedenle. Değiştirmek için hiçbir şey yapamıyor, böyle bir çaba içine dahi giremiyoruz. Rutin öldürüyor bizi, farkına varamıyoruz. Rutinden intikam alacak bir benliğimiz de olmalı içimizde. En işlevli çoklu kişilik bozukluğu bu olsa gerek... Kısa denebilecek, sakin başlasa da bir süre sonra sizi içine çekmeyi başaracak bir eser. Heyecanla okuyacağınızı tahmin ediyor, keyifli okumalar diliyorum.