Ne ikna edici bir intihar biçimidir şimdi göz göze gelmek!
Şiir,
Hayatın yoğun günlerinin en anlamlı durağı,
Yorgun bedene küçük bir dinlenme,
Okunamayan dönemlere ilaç,
Ruhumuz daima ona aç...
Tayindi, taşınmaydı derken elime kitap alamaz olduğum bir dönemde tanıştım şairin kalemiyle. Daha kapağından çekti beni içine. Elime alır almaz başladım. Bir sayfaydı, iki sayfaydı derken, bakmışım sonuna gelmişim.
Bir Eskimo Türküsü ile başlıyor eser:
"Güleceğim tutuyor.
Kızağımı kırdım çünkü.
Kırıldı orta direkler. Güleceğim tutuyor bu yüzden.
Burda, Talaviyak'da
Bir buz kümbetine çarptım devrildim diye güleceğim tutuyor. Oysa gülünecek nesi var bunun?"
Ardından birbiri ardına şiirleri geliyor şairin. Farklı bir üslubu var. Kimi yerlerde dizeler, kimi yerlerde satırlar ile devam ediyor ruhundan dökülenler. Kimi şiirler ithaflı, kimileri tiyatrovari... Kapılıp giderken çok sevdiğiniz bir şair çıkabiliyor birden karşınıza: "Ve bunları elbette çabucak geçelim sevgilim," diyor canım 
Cahit Zarifoğlu Elbette geçemiyorsun. Bir kitabı okurken en sevdiğim şeylerden biri de hayranı olduğum başka bir yazarla karşılaşmak. Yolda giderken yıllardır görmediğim bir dostumu görmüş gibi oluyorum, en ummadığım anda.
"Modern bir alışkanlıktır ölmek, seni doğasıya seviyorum." (s. 69)
Çok az dizenin altını çizebildim eserde. Bir elin parmaklarını geçmez belki. Bunu şairin uslubunun henüz tam olarak kendini bulamamasına bağlıyorum. Yazmaya devam etseydi bir geçiş süreci olarak görebilirdim belki. Yine de esere dair hevesinizi kırmak istemem. Zira Sel Yayıncılık gibi bir yerde defalarca basılmayı başarmış bir eser. Hangi kitabın kime hitap edeceğini okumadan kestirmek oldukça güç. Kitap etmez, içinden bir dize eder belki. Kim bilir?
"Anneler ölürken bile çocuklarının ellerini bırakmıyor ne tuhaf..." (s. 83)
Neye dikkat ettim biliyor musunuz?
En zor geçen yaralar aileden kalma olanlar.
Etkisi, bıraktığı iz, oluşturduğu karakter ömür boyu sürüyor. Orada şansın gülmediyse bir daha çok zor gülüyorsun. En içten sandığın kahkahalarda dahi bir burukluk oluyor. Kolunun, bacağının eksikliği gibi ruhunun her hareketinde o eksikliği hissediyorsun. O yüzden insanların yadırganmaması ya da yargılanmaması gerektiğini düşünüyorum. Her hareketlerinin altında o harekete neden olan büyük bir boşluk yatıyor.
Biliyorsun zalimin dediği olur Ortadoğu'da
Dur küfretme. Zalimler de Allah'a dahil! (s. 77)
Dahil mi sahiden?
Filistin'in acı içinde kıvrandığı günlere geldi şu dizeler.
Çocukların öldüğü,
Kadınların öldüğü,
Hastanelerin bombalandığı,
"Durun, ne yapıyorsunuz," diyenlere Arap sevici gözüyle bakıldığı günlere...
Batı'nın ve Batı zihniyetindekilerin "kör, sağır, dilsiz" öldüğü günlere.
Seneca'nın çok sevdiğim bir sözü vardır: "Kitapsız yaşamak; kör, sağır, dilsiz yaşamaktır."
Kitabınız da mı yoktu?
Peki ya yüreğiniz?
Velhasılı kelam, bir çırpıda bitecek, biraz da anlam arayışına düşeceğiniz bir eser. Size hitap edeceğini düşünüyorsanız keyifle okumanızı diliyorum. İnsanların huzur içinde yaşadığı günler gelmesi dileğiyle...
·
1 plus 1
·1,469 views
Okuduğum bir kitapta sevdiğim bir yazar veya şaire rastlamak beni de çok mutlu ediyor.
Yine seninle hemfikir olduğum bir kitap, ben de çok az yer buldum altı çizilesi. Zaten onları sen de alıntılamıştın. Yine aynı yerlerin altını çizdik farklı zamanlarda okusak da.
Aile konusu kimimizin derdi kimimizin merhemi. Benim merhemim ailem nerede ne yara alırsam alayım sığındığım tek yer ailem oldu. Ve hayattaki belki de tek şansım. Ama ailesinden yara alanların ailelerini de büyüten başkaları onları da büyüten başkaları vardı. Nasıl olduklarından elbette kendileri sorumlu ama nasıl oraya geldikleri daha da mühim. Annemizin annesi de olabiliyoruz bazı zamanlarda,babamızın annesi- babası. Onlar çok daha zor zamanlardan geçtiler emin olun gördüğümüz onların son resmi ama o resmin öncesi de var. Hepimizin şimdilerde olduğu gibi.
Filistin konusunda da hemfikirim seninle. İnsanlık ayıbı bu Arap sevici deniliyor maalesef bu sizin insanlık ayıbınız ben böyle düşünenlerin insanlığından şüphedeyim. İnsan seviciyim ben; anneyim, kardeşim, evladım ben ve benim o yanlarım çok acıyor. Ben de bir insanın ölümünü izleyen ve buna bir de müstahak diye düşünen “insanlar”ın hayvan, doğa ve insan sevebileceğine inanmıyorum.
“Nerede bir can ölse,oralı olur yüreğim. Olmalı zaten,
Olmasa" İNSAN" olmaz yüreğim.
Diyen Ahmed’im Arif’imi boşuna sevmedim ben.
Emeğine fikrine sağlık yine hemfikir olduğum ve severek okuduğum bir incelemeydi. Kalemin daim olsun. ☺️🍂
Nitelikli katkın için teşekkür ederim Piraye'cim.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.