‘’Umudu var büyük insanlığın umutsuz yaşanmıyor.’’ diyor Nazım Hikmet. Uzun ve çekilmez kurak Çin yazlarından birinde köylü artık köyde yaşayamaz hale gelir. Kurak topraklar, kuru dere yatakları, açlık onları köylerinden göç etmeye zorlar. Bütün köylü tası tarağı toplayıp zaten olmayan son lokmalarını da alıp gittiklerinde arkalarında sadece anılarını ve o anıların bekçisi gibi dikilen Yaşlı Adam’ı bırakırlar. Elbette acı mirasının bekçisi bu Yaşlı Adam’ın kalmak için büyük bir sebebi vardır: Bir küçük mısır tanesi. Yaşlı Adam ve Güneş’in aldığı gözleriyle sadık Kör Köpek’i bir gün dönecek olan köylü için ufak bir mısır tanesini beklemek için kalırlar. Çünkü mısır fidesi yaşarsa köy ayakta kalacaktır, dönenler kalmaya sebep bulacaktır. Açlık ve susuzluk hayatın her köşesinde hayatı yok etmek için beklemededir ve bu durum akıl almaz olaylara sahne olur. (Özellikle fare fobisi olan kişilere önermediğim bir kitap, nedenini ise kitabı okuyunca anlayacaksınız.) Bir küçük mısır tanesini ayakta tutmak yetmez bir de ölmemek gerekir çünkü sen ölürsen küçük fiden de ölür ve köylü geri gelince bağlarına dair bir şey bulamaz. Ayakta kalmalısın Yaşlı Adam ve Kör Köpek. Önce siz yaşamalısınız ki yaşatasınız. Ama nasıl? Su yok, yemek yok, hayat yok! Fidenizi kemirmek için fareler dört bir yanda onlar da en az sizin kadar aç ve sizden daha vahşi. Kura çekin o zaman son su damlasını kim katacak dilinden ruhuna? Kime can suyu olacak. Kim mi oldu? Ah Kör Köpek. Bir yer var ki kitabı kapatıp hıçkıra hıçkıra ağladım. Neden bunca iyilik neden? Bu yokluk anları öyle sınanmalara sebep oluyor ki 100 sayfaya nasıl sığdırdın Yan Lianke koca döngüyü. Çin edebiyatı kadar açlığı, kıtlığı, yokluğu hissettirebilen başka bir edebiyat okumadım. Ben okudum diyenler Çin edebiyatı okumamıştır. ‘’Yaşamak’’ kitabı da aynı şeyleri hissettirmişti. Uzun yıllar yaşadıkları onları köpek yemeye kadar götüren mücadelelerinin elbette bir arka planı vardı. Hayatın, iyiliğin, vahşetin, mücadelenin ve umudun kitabı Günler Aylar Yıllar. Kısacık bir destan gibi dimdik ayakta. Hayat hep var olan bir savaş. Sen ise yaşayasın ki yaşatasın. Günün sonunda ise insanı ayakta tutan umuttu işte: Bir mısır tanesi hacmi kadar büyük bir umut. İnsanız nihayetinde yaşatırız ömrümüzü incir çekirdeğine sığmayan hayallerde.

Günler Aylar YıllarYan Lianke · Jaguar Kitap · 20204,393 okunma

·

98 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Aysu Diye Biri