Kadın öykücüler birbirine yakın metinler kaleme alıyor, diye bir söylenti var ya, alın size kaya gibi cevabı. Kusura Ayna'daki öyküler, özellikle içerik anlamında farklılığı bambaşka bir yere taşımış. Keza yakın zamanda okuduğum Meltem Dağcı'nın 
Dünyanın Öteki Yüzü adlı kitabında da oldukça değişik öyküler vardı. Patates tanrısına inanan ve kendini o tanrının elçisi olduğunu düşünen karakterden, gökten kutu kutu yağan rimellere, kuyruklu kadından, hükümdarın kusurlarına ayna olan "r" harfine düşman karaktere, mahallede ansızın kaybolmaya başlayan kedilerden hayalindeki masallarda tatmin olan kadına.... Yeter mi?
Didem Kazan Sol'un kaleminin parlak olduğunu, ilk kitabından ışığını verdiğini rahatlıkla söyleyebilirim. Bunca farklı öyküyü düşünebilmek ve bunları kurgulayabilmek hakikaten önemli iş. Gelelim kitaba dair gördüğüm olumsuz taraflara. Birincisi ve bence en önemlisi, yazar çoklu anlatıcı kullanmayı seviyor fakat bu tip anlatıcının olduğu öyküler kitapta anlatım açısından sorun yaşıyor. Bunun da nedeni üçüncü şahıs anlatıcı öyküde çokça yer alırken italik olarak verilmiş birinci şahıs anlatıcının ifadeleri çok kısa, karakterin iç sesine yeterince giriş yapamıyoruz. Kitapta çoklu anlatıcının olmadığı öykülere baktığımızdaysa yazarın rahatlıkla birinci şahıs ya da üçüncü şahıs anlatıcıyla iyi anlatıma sahip metinler kaleme alabildiğini de görüyoruz. İkinci negatif eleştirimse başta eserin ilk öyküsü olan "Hazreti Patates" olmak üzere bazı metinlerin finallerinin daha uzun olması gerektiğini düşünüyorum. Kimi öykülerde metin boyu biraz daha uzun, olaylar ya da karakterler daha detaylandırılarak anlatılabilirdi. Ama tüm bu negatif eleştirilerimi "İlk kitabın günahı olmaz," diyerek tamamlamak istiyorum. Günümüz edebiyatından farklı bir öykü kitabı okumak isterseniz Kusura Ayna'yı lütfen gözden kaçırmayın.
··
378 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.