Gönderi
Utanmak
Şimdi. Kapsamlı bir inceleme nedir sorusunun ötesinde ya da berisinde, diyeceğim şu ki kapsamlı —nitelikli demeliyiz belki— bir irdeleme değil şu yazdıklarım.
Ama bir dakika. Yalan da söylemiş olabilirim. Zira nitelikli sıfatına vurgu yaparsak; niteliği ise hisseden kişinin hislerini ‘kendi çapında’ (Oğuz Atay tabiri bu, ah Atay) otantik bir damıtımla serimlemesi olarak nitelendirirsek, belki de bu irdeleme nitelikli olur.
Neden saçmalıyorum böyle? Başlığa utanmak yazdım. Bu kitap, okurken bana çokça utanç hissettirdi. Yavşakça bir utançtan bahsetmiyorum. Ontolojisi gösterilmek temelli bir duygulanım değil. Yazarın da salık verdiği gibi, kitaptaki açıklamalar ve sorular —ki çok soru soran bir kitap bu, hatta bir soru var kapağında; bu, çokça ihtiyaç hissettiğimiz ‘sorabilme’ ya da ‘cesur sorular sorabilme’ yetisinin izdüşümü gibi— kendi içimize yönelik.
Hah, bir psikoloji kitabından daha ne bekliyorduk değil mi! Öyle tabi. Ama şunu belirtmek isterim. Temel soruya —Beni sevmeyen hanginizdi?— ve bu bağlamda birçok soruya cevap verirken yazar, hem gerekli mesafelenme çabası ve hem de —buraya dikkat— ‘içtenliği’ ile kendini var ediyor okurda. Bazı açıklama ve yorumların arasında bir cümle çıkıyor karşınıza mesela, vay arkadaş diyorsunuz. Bazı betimlemeler esnasında düşünümün şiirselliğinde —ki Aruoba’nın dediği gibi, kanımca felsefe ve şiir kardeştir— buluyorsunuz kendinizi.
Kitap, giriş bölümünde de belirttiği üzere, “Beni sevmeyen hanginizdi?”den yola çıkarak “Ben insanları nasıl seviyorum ya da sevemiyorum?”a varmayı arzuluyor. Ve ben bu arzuyu okurken hissettim. Ki şunu da söylemek isterim. Camus’nün dediği gibi bence bizler, sevememek mutsuzluğundan geberiyoruz. Ki sadece bu kanı bile, bu kitabın okunması için zannımca yeterli.
Dediğim gibi, sazı elime aldım ve çaldım. Tavsiye ettiğim için. Seveceğinizi düşünüyorum.
·
450 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.