İNSANLARIN HAYATA DOĞRU KIMILDATAMADIKLARI BİR VARLIĞIM ŞİMDİ…
Yine de biri çıksa , nasılsın dese alışkanlıkla “iyiyim”diyeceğim.
Kederli olduğum da söylenemez zaten.
Buna sebep de yok çünkü.
Ne taze bir ölüye sahibim,
Ne de felaket geçirenlerim var.
Dedim ya oturuyorum öylece.
İyi ki etrafımda kalbimi tanıyanlar yok.
Ağırlıksız duran bedenimi küçümseyeceklerdi.
Sonra da birbirlerine dürterek ya da ilerdeki arkadaşlarına göz işareti vererek beni gösterecekler;
“Kalbini Yok Etmişin haline bakın.
Hınzır pek de pratik,
Belli etmiyor hiç.”diyeceklerdi.
AMA İYİ Kİ YOKLAR.
İYİ Kİ ETRAFIMDA YARALI KALBİMİ TANIYAN KİMSE YOK.
İYİ Kİ KÖR BİR DEHLİZİ ANDIRAN,
UÇSUZ BUCAKSIZ SONU GELMEZ BİR GİRDABA BENZEYEN BEN’İ
BENDEN BAŞKA BİLEN KİMSE YOK.
İYİ Kİ…