Gönderi
İçimizdeki Şeytan aslında arkasına saklandığımız duvarlar
Bu akşam Sebahattin Ali’nin “İçimizdeki Şeytan” kitabını bitirdim.Şu ana kadar en çok etkilendiğim kitaptı. Hayatta yaptığımız hataların ve sonradan duyulan pişmanlıkları içimizdeki, olmayan, şeytana yüklememiz. Ve insanoğlunun kendini her şeyden sıyırdığı gibi günahlarından da bu şekilde kaçtığını anlatan mükemmel bir kitaptı. Onun dışında Macidenin ve Ömerin ilişkisi beni mahvetti. Onca parasızlığa rağmen zar zor ayakta durmaya çalışan bu ilişki günden güne zaten azaldı ve mahvoldu. Belki bu parasızlık içinde yine de aşk her şeye rağmen yaşanmalıydı. Ama Ömer çevresini değiştirmeliydi bunu yapamadı Macide de buna biraz olsa yardım edebilirdi. İkisi bir ilişki içindeydi evet ama bu ilişki konuşularak oturmalıydı. En başından beri her şey açık ve net olmalıydı konuşmadan hallolmazdı. Ve kitabın son anlarına gelirsek zaten beni en mahveden ve saatlerce düşünüp ağlamama neden o bölüm. Ömerin Macide için yani sevdiği kadın için sevgisinden vazgeçmesi beni bitirdi. Bu ilişki artık ona iyi gelmiyordu farkındaydı evet, değişebilirdi hatta belki değişmişti ama artık Macide buna katlanamazdı onun yüreğinde de aklında da bir şeylerin bittiğini o da fark etti. Ve onu en yakın dostuna emanet etti. Bedriyle Macidenin önceden yaşadıkları olayları bilmeden Macide’yi, ona aşık olan adama emanet etti. Ne kadar kötü şeyler yapsada kendi hatalarını kabul edemesede Ömer benim içimde yarım kalmış biri olarak hatta bir yara olarak kalıcak. Ve bu hikayede ne kadar Macide mağdurmuş gibi olsa da her zaman Ömer’i anladım ve sevdim. En başından beri kendimi Macide olarak kabul edip hep Ömere destek oldum. Macidenin en büyük suçu da kendisine o kadar bakmak için çırpınan zavallı kocasına bir kez olsun Nasılsın diye sormamış olmasıydı. Yine Sabahattin Ali’nin o mükemmel kaleminden, zihninden, kalbinden satırlara dökülmüş olan bu eser yine benim en büyük yaram olarak bu akşam tarihime geçti. Teşekkür ederim.
·
56 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.