Şimdi kalkıp gidiyorum,
Aklımda hiç bir plan yok.
Ne ederim bilmeden gittiğim bu yol,
Kaç ortaklı hayatına dahil etti acaba beni?
Ve şimdi gidiyorum,
Bu gidişlerim gidiş kalıbı içinde ama,
Belki kaç kurtuluş var muamma.
Defaatle geçtiğim yollar bir gün bile şaşırtmadan,
Döngüsüne dönüyorum dünyada.
Yarından habersizim bugün de bir değişik,
Hep gidiş kurtuluş olsa,
Kalmak kim bilir neydi...
Düşüncelerim benim kirli, pasaklı okyanusum,
İçimde biriktirdiğim koca bir İstanbul,
Benim vahim kaybım.
Bu şehire alışamadım,
Alışmaya çalışmakta sarsıntılı.
Bir sokağından geçtiğim kaygı,
Kaçıncı evreden velhasıl.
Ben her şeye bir kelime düşünürken,
Yorgun kalmış hayatım.
Bir betonda yeşermiş yaprak gibi,
Kendi içimde karmaşalarım.
Her yerde her şey meşhur,
Aranmak nedir peki?
Harabe gördüğüm binalar mı,
Yoksa içimde hiçlikten bir yansıma mı?
Ezana verdiğim kulağımı,
Bir mucize için saklıyorum.
Gözlerimde de bir hevessizlik var kalıplı,
Allah'a sığındığım yoldan dönmek istemem.
İçine çekilmiş bir ruhumu,
Nasıl çıkarabileceğim ki?
Bir yoğun buğultu bu,
Bir yaman çelişki.
Şiirlerim benim bilmediğim bir ses tonumda,
Beyinlerde ki bir karakterim sanki.
Ben şükretme sözünün içinde,
Dönen ama durmuş dünyamda,
Bir kalıp arıyorum ama özgür olsun.
Bir kalıp arıyorum ama özgür olsun,
Hecelere diye sakladığım belikten,
Aklımın köşesinden bir yerden,
Öyle bir haykırsın ki,
İçimde kalmasın istiyordum.
Kelimeler hep de azalıyor düşündükçe,
Bu da gitmek sanki.
Biraz güleyim olduğu kadar,
Biraz içimde ki kelebekleri salıvereyim.
İçime işliyor bir şey,
Öylecene kalıyor.
Alışsam alışsam kalıyor,
Her anlatış zorlaşıyor.
Kendimi çaresiz hissetmek istemem,
Tabyalarımı kırsam gönlümden,
Hiç bilemem sonu nedendir.
Sanki bu şiirler olmasa,
Benim hiçliğime ortak.
İçimde siyah bir ürperti,
Karmaşık olan.
AYKUT BARIŞ ÇELİK