Yazara saygısızlık etmemek adına öncelikle içimdeki öfkeyi dindirmem lazım. Ağzımdan çıkacak her kelimeyi törpüleyip elekten geçirip öyle dile dökmem lazım. Biraz sakinlik Reta’cığım biraz, biraz… (La havle) Kitabın konusuyla alakalı yazacaklarımın spoiler olacağını da düşünmüyorum çünkü öyle aman aman bir bilgi de değil. Sonunu bilseniz ne bilmeseniz ne. Hayır yani ufakta olsa bir gizem yaratılmaya çalışılmış anlıyorum da bu gizemi de bir aydınlatın yahu. Sonunda bilelim neyin gizemiymiş bu ne olmuş konu neymiş, değil mi ama? Neden böyle oluyormuş. Şu çocuk kimmiş vs vs. Başından sonuna kadar, anlatıcının babasının hastalığı ve hastalığının ilerlemesi, babanın da gitgide daha da kötüleşmesi daha da daha da daha da.. Bunları okuyorsunuz. O arada hani böyle gizemli bir babanın elbet kendine ait bir hikayesi vardır, yaşadığı bir şeyler sakladığı bir şeyler ne bileyim. Bu kadar hastalığını işlediğiniz adamın, aklından geçenleri neler yaşadığını neden böyle davrandığını hiç mi yazmazsınız? Ne oldu şimdi? Aklımda dünya soru ile kalakaldım. Son sayfayı ve son cümleleri okurken inanamadım yani öylece bitmesine inanamadım. Tamam kullanılan dil çok iyi, saf, duru ve akıcı. Eee başka? Yahu eve her seferinde gelip giden aynı kişileri arka arkaya yazıp durmazsın ama. Hüseyin dayım eşi Hicran yenge, Vakkas dayım, Zübeyir, Bekir, falanca falanca falanca. Her seferinde aynı isimleri sıralayıp durarak ele ne geçti anlamayacak mıyım. Aile kavramı, komşuluk kavramı işleniyor o birlik beraberlik üstünde duruluyor anlayamıyor musun bunları almıyor mu kafan diyebilirsiniz. Ama inanın ki bunların hiçbirini almıyor kafam ve görmüyor gözüm. Kitabı gözümün önünden fırlatıp atasım var da içim elvermiyor. Bana sorarsanız okumayın. Kimse de kusura bakmasın, insan sırf birinin hastalığını, giderek kötüleşip ölen birinin dramını kuru kuru okumak istemez. İçinizi sıkmaya ruhunuzu daraltmanıza değmez yahu. (Yazara saygımı burada da dile getirmek istiyorum. Puan vermeyerek.) Saygılar.