Herkesleşmek
Mental olarak kırılması, incinmesi veya alınıp, gücenmesi çok zor bir insanım. Eleştiri kaldırabilen bir insanım. (ama ortadan kaldırmak konusunda pek iyi sayılmam.) Biri bana "aptal bu" dedi diye de alınmam, üzülmem. Çünkü ayıptır söylemesi "ne mal olduğumu" ben bilirim. O adam bana aptal dedi diye kendimi aptal ilan etmem yani. Mizaç olarak eğlenceli, sarkastik, hayatla alay edebilen biriyim. Son zamanlarda aldığım en tatlı hakaret; "Biraz yaşının adamı gibi davran."
Üzgünüm ama bunu kibarca reddediyorum. Çünkü yaşımın adamı olursam 'herkes" gibi olurum. Anahtar kelimemiz bu millet. Bazı insanların, hatta belki sizin de tilt olduğunuz bir cümle vardır. Bana çocuk" denilmesi, bana "ben demiştim" denilmesi ya da bana "gördün mü bak noldu..." denilmesi gibi örnekler verebiliriz sanırım. Bana da aynı şekilde birinin "herkes" muamelesi yapması çok uyuz eder beni. Çünkü bilirim ki ben herkes gibi değilim. Ve bunu da övünmek için söylemiyorum. Herkes gibi değilim işte. Geveze, eğlenceli, bardağın dolu tarafıyım özetle. Ancak son birkaç aydır bu hâlimin bir de küçük kardeşi olarak; karamsar, depresif, muzip bir tarafım ortaya çıktı. Bazen bu hâlim kontrolü ele alıyor ve gerçekten bana "bu sen değilsin" dedirtecek hareketler yapıyor.
Şuan bu yazıyı yazma sebebim olan, birkaç dakika evvel benim için önemli olan birinden gelen cümle gerçekten içimdeki bazı duvarları çatlattı;
"Herkes gibi oluyorsun, haberin olsun."
Ne demek bu şimdi ? Ben mi ?
Nasıl yani herkes gibi oluyorum ?
O andan itibaren anladım ki;
HERKESLEŞMEK SENDROMU'na yakalanmışım. Motivasyon, Güven ve Mutluluk eksikliği bunun en baş nedenlerinden. Bu gerçek olabilir miydi ?
Ben gerçekten artık farklı değil de herkes gibi mi oluyordum ?
Peki ama nasıl oluyorda daha dün ki ufacık duygular bu kadar büyüyerek beni bambaşkalaştıracak raddeye gelmişlerdi ?
Daha önemlisi bundan nasıl kurtulabilirdim ?
Herkes gerçekten öldürür müydü sevdiğini ?
·
68 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.