Belki bir gün kendimizi de bağışlarız.
Her hikayenin öznesi farklı.
Her öznenin yaşadığı an kadar geçmişten getirdikleri de var.
Huyu, karakteri, mimikleri, sevdiği, sevmediği dediğimiz her şey aslında geçmişin birer ipucu.
Dünyaya ilk geldiğimizde nasıl beynimiz bilgiyi olduğu gibi alıyor ve doğru kabul ediyorsa, ruhumuz da aynen öyle şekilleniyor.
Kötü ya da iyi diyebilir miyiz bir bebeğe. Ancak bir çok şey henüz anne karnında şekillenmeye başlıyor bile.
Anne-baba neler yaşadı, neler yerleşti ki onlara, çocuk ne yaşayacak?
Kapalı kapılar ardında neler yaşanır, ne duygular var kimse bilemez.
Yaşadıkça, maruz kaldıkça; duruşumuz, tepkilerimiz, korkularımız, kaygılarımız, sevgiyi gösterme şeklimiz, bağlılıklarımız, sevemediklerimiz, acıya tepkimiz ve daha aklımıza gelebilecek birçok şey bedenimize, ruhumuza yerleşiyor.
Psikologlar bu noktada devreye giriyor. Bizim normalleştirdiğimiz herşeyin geçmişteki izini sürüp, su yüzüne çıkarıyor.
"Bilmek anlamaya yetmez" diyor bu yüzden 
Gülseren Budayıcıoğlu
Bildiğinin aslında sana neler yaptığını anlayınca ruhun iyileşmeye başlıyor bile...
"Onların hepsi beni sarsın, okşasın, sevsin isterim. Hayal kurmayı severim. O zaman ne ben kirlenirim, ne yüreğim. Sadece hayal kurmak yetsin isterim ama yetmez."
Kitapta mazoşizmin pençesine düşmüş bir genç, fahişeliğe zorlanmış 3 nesil ve eşcinselliği benimsemiş bir patronun gerçek hikayelerini okurken herkesin bildiği bir gerçeği tekrar anımsıyoruz; sevgi...
Sevgisizlik nelere sebep olabiliyor bir kez daha görüyoruz.
"Önce biz başlayalım düzeltmeye.
Sevmediklerimizi sevmeye,
Saymadıklarımızı saymaya,
Suçladıklarımızı bağışlamaya.
Belki bir gün kendimizi de bağışlarız.
Dünya işte o zaman bizim düşlediğimiz gibi olur.
Bu düşün çok geç kalmaması dileğiyle..."
İnsanları yargılamadan sadece anlamayı başardığımızda herşey güzelleşecek aslında. İnsanlara ve yaşanmışlıklara karşı ön yargılarımızı kırabilmek çok önemli.
Bilmem belki bu kitabın faydası olacaktır.
·
17 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.