Ümmetin bilmem kaçıncı yetim coğrafyasına yapılan bir seyahatin; daha doğrusu işgal ve direnişin dünyaya duyurulması için Erdem abi ve arkadaşlarının yolunu anlatan bir kitap... Osmanlı yani babayı başımızdan alalı Batı ve avaneleri, ümmet darma duman. Benim en büyük niyazım geri gelsin babadan çok, rahat yüzü görmesin bu işte parmağı olan. Orada bir toprak parçası var bizim öz kardeşlerimizin olduğu. Ve biz bu topraktan o kadar uzağız ki artık haritadan yerini bulana ödül verilse gerek... Afgan halkı bizi belki de dünyada içten içe en seven milletlerdendir. Kurtuluş savaşında hanımlarının -O zamanlar Pakistan'dan ayrılmayıp tek devletlerdi- kollarındaki bilezikleri Osmanlı halifesine gönderecek kadar da fedakar bir millettir. Hani kuru kuruya değil, gönülden bir sevgi. Gerek kitaptaki okuduklarımdan bu sevgiyi eskilerinden gördüğüm gibi izlediğim Afganistan'ı anlatan belgesellerinde de halen bu sevgiyi görmekteyim. Asında mümin mümini sevmeyipte ne yapacak diye şaşırmamız gereken durumda bunu bile dile getirmemiz ayıp olmalı ama ne yapalım; ahir zaman belimizi değil, gönlümüzü de büküyor... On yıllardır işgal altında olmasına rağmen hâlâ o ihlas ve sâfiyetini bozmamış ender milletlerdendir. Bir abi onları âdeta sahabe efendilerimiz gibi yorumluyordu ya, bana da öyle gelir. Tabi siz ülkesini terkedip kaçan -belki de zorunda da olabilirler, hüsnü zannı zorlamak lazım- bazı insanlarına bakarak meseleyi benim duygusal olmama bağlamayın. Resmin tamamını görürseniz hakkaniyetli olacaksınızdır. Neyse, kitapta böyle bir geziyi yada vazifeyi anlatıyor diyelim. Macera romanı olarak bile okunacak kadar güzel ve sürükleyici. Ama ağza sürdüğü balı insanın boğazına da tıkamıyor değil. Ne yapalım, Allah Afgan kardeşlerimizi mücadelelerinde muvaffak eylesin, âmin. Erdem abiye gani gani rahmet eylesin, âmin.

İpek Yolu’ndan Afganistan’aErdem Bayazıt · Ketebe Yayınevi · 2018124 okunma

·

143 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Allahın funny bi kulu