Gönderi
Sevgi Soysal okumak istediğim yazarlardan biriydi zaten. Daha sonra İki Yeşil Susamuru kitabında Buket Uzuner’in Sevgi Soysal’dan övgüyle bahsettiği satırlara rastladım. Ardından da Yenişehir’de Bir Öğle Vakti kitabını öneriyordu. O zaman hemen sepetime ekledim kitabı.
Kitaba ilk başladığımda büyük bir hayal kırıklığı gibi hissettim. Çok sıkıldım, kitap ilerlemiyordu. Olaylar ve kurgulanması bende yavan bir tat bırakıyordu. Karakterlerin derinliğini kavrayamıyor ve bir türlü karakterlere sıcaklık hissedemiyordum. Tam yarım mı bıraksam derken bir şey farkettim. Her karakteri okurken zihnimde çevremden biri beliriyor ve biriyle büyük benzerlik gösteriyordu.
İşte o zaman anladım. Bu kitap büyük olayların, cezbedici bir hikayenin kitabı değildi. İnsanı en olağan haliyle anlatıyordu. Her gün karşılaştığım insanlar kitapta karşıma çıkar oldu.
Mükemmel bir metafor vardı ortada.
Ankara’da, bir öğle vaktinde, bir kavak ağacının yıkıldığı 1 buçuk saatlik zaman aralığında, birbirinden bağımsız gibi görünen insanların hikayeleriydi bu kitap….
Kısacık bir zaman diliminde bir sürü hayat, bir sürü farklı dert, mutluluk, hüzün… sunuyor bize.
Ben okulda yaptıracağım etkinliği düşünürken yanımdan geçen kadın bir tezgahtarın söylediği bir lafı kafasına takmış olabilir mesela…Yanlışlıkla omzuma çarpıp geçen adamın bambaşka bir düşünce var zihninde…
Bu kitaptan sonra dışarı çıktığımda yanımdan gelip geçen insanları düşünürken buluyorum bazen kendimi.
1970’lerin Türkiye’sindeki ilişkileri, siyaseti, toplumu, sosyal bağları, uğranan haksızlıkları, namus kavramı, yalnızlığı anlatırken günümüzden pek farkı olmadığını görmek tuhaf hissettiriyor insana .
1970’lerin gençleri kendi döneminin yaşlılarıyla böylesine çatışırken bugünün yaşlı kuşağı olup nasıl kendi gençliklerini unutabiliyorlar o da değişmez gerçekler silsilesi galiba… .
·
45 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.