Cenaze evinde yemek
Taziyeevinde, elinde pilav tabağıyla “Pardon, karabiber var mı acaba?” diye soran birisini anlatmışlardı. Garipsemiş ve şaşırmıştım. Sonra bununla ilgili bir twit attım. Meğer nasıl kanayan bir yaraya parmak basmışım. Kan revan içinde kaldım. Ne yorumlar, ne hikâyeler...
Annesinin vefat ettiği gün mutfakta saatlerce Türk kahvesi pişirenler… Taziye ziyaretinde dağıtılan karton bardaktaki çayı eliyle iterek, merhumun kızına “Huyum kurusun, ince belli haricinde içemiyorum. Sana zahmet…” diye fısıldayanlar… Patatesli pideyle peynirli pideyi takas edenler…
Ve daha neler neler!
Olay meğer memleket meselesiymiş. Şaşırdım kaldım! Yüzlerce yorum alt alta dizildi. Millet bir yandan kendi yaşadıklarını yazdı. Bir yandan da taziyede karabiber isteyen şahsa öfkelendi.
Böyle aymazlık olur mu? Orası taziyeevi, aşevi değil! Yanına hoşaf da isteseydin bari! Utanmaz!
Yorumları okurken niçin bu kadar tepki gösterildiğini düşündüm. Yani pilavda, tatlıda bir beis yok da karabibere gelince mi sıkıntı oldu?
İşin içinden çıkamayınca bir arkadaşa fikrini sordum. Biraz düşündü. Sonra camdan dışarı doğru bakarak, “Gerçek dostlar ve sevenler o gün pilav da yiyemez. İştahları kaçar. Konu karabibere gelmez yani” dedi.
“Emin misin?” dedim.
Hafif durakladı. Sonra “Yani…” dedi kısık bir sesle. Ama yüzüne anlık olarak yansıyan o şüphe de gözümden kaçmadı. Kendi taziyesini hayal etti büyük ihtimalle. Artık ne düşündüyse, yüzüne koyu bir gölge düştü adamın.
Ve bu gölgeyle birlikte benim de zihnimde bir ışık yandı.
Bizi asıl rahatsız eden şey “Merhumun yakınlarına çok ayıp oldu” düşüncesinden ziyade, kendi taziyemizde böyle bir olayın yaşanma ihtimali olabilir mi? Acaba hayatın geçiciliğini ve ölümün gerçekliğini şiddetli bir şekilde yüzümüze çarptığı için mi karabiber olayına bu kadar tepki verdik?
Şimdi düşünüyorum. Ölmüşüm ve yeni gömülmüşüm. Daha küreklerin çamuru kurumamışken bizim evde bir sürü insan büyük bir iştahla yemek yiyor. Hepsi tanıdık, beni seven insanlar.
Ve bu insanlardan bir tanesi, ağzındaki pirinç tanelerini yuvarlayarak benim çocuklardan karabiber istiyor. Bir başkası “Şu çayı tazele bakalım delikanlı?” diye bizim yeğene boş bardağı uzatıyor.
Evet, gerçekten rahatsız edici. Hatta zıkkımın köküne ulaşabilecek kadar derin bir mevzu. Ama dünyanın fâniliğini, insanın acizliğini bundan daha iyi anlatan bir sahne olabilir mi?
Müthiş bir hayat yaşamışsın. Kariyerine kariyer katmış, bir sürü başarıya imza atmışsın. Dünyayı gezmişsin. Ödülleri üst üste, torunları yan yana dizmişsin. Ama taziyende millet baharat derdine düşmüş.
Kendine âşıkların aşkına gölge düşüren; “Ben olmasam var ya…” ile başlayan o iddialı cümlelerin hepsini merhumla birlikte gömen müthiş bir sahne aslında.
Bunu karabiberden öğrenmesek iyiydi gerçi ama öyle denk geldi işte...
Salih Uyan
··
4 plus 1
·2,351 views
Benim memleketimde de, bırakın yemeği taziye evinde sohbet etmek bile hoş karşılanmaz, ufaktan hiç üzülmemiş(sanırım) insanların sohbeti başlarsa eline tesbih verirler, yemek konusu ise taziye evine yemek getirirler, gelen insanlar oraya yemek yemeye kahve içmeye gelmez, çok oturmaz, mutfakta olan insanlar komşu veya akrabalar olur hatta son dönemde belediyemiz yemek ve taziye evi gibi şeyleri karşılıyor. Ben paylaşımınızı okuyunca ve bazı yerlerde de böyle şeylerin olduğunu duyunca oldukça şaşırdım yani borca girenler, hayvan kesenler inanılmaz geliyor hem sevdiği birini kaybetmiş hemde bunları düşünüyor, üstelik düşünmemesi suç oluyor, insanlık gerçekten bazı yerlerde nasıl bu kadar anlayışsız olabiliyor anlam veremiyorum bu çok üzücü ve kırıcı. Lütfen bırakalım bunları, insan olmak bunu gerektirir.🌺
Çok iyiymiş sizin oralar.
1 next answer
İnsan denilen mahlukat da eğer ki vicdanın ve merhametin zerresi varsa o öğün yemez ki, islâm inancı sürekli olarak açlıkla terbiye olunmasını öğütler. Kaldı ki Afrika'dan mı gelmiş bu mahlukatlar midesini doldurup tuvalette boşaltmanın derdinde? Sünnet diye sarıldıkları nice hadisede böyle bir rezaletin tahayyülüdür. Kıssa belli kıstas da.. Hörgücünü sofradan tıka basa doldurmadan kalkacaksın sofradan, Hz. Peygamber (S.A.V.) gibi.. Şimdi gelelim bu cahiller güruhuna.. Gerçekten söylüyorum! Allah, aşkına söylüyorum. Zıkkımın kökünü yesinler! Gebersinler açlıktan! Olmadı komaya girsinler, sürünsünler! İnsan olanın hüzünden ve ibretten ve dünya hayatının faniliğinden başka bir tezahüratı olamaz bir insanı kaybetmenin..
Varlığımda umursamayanların mezarımın başında döktüğü gözyaşı kadar yalandı dünya🍂
Bizim buralarda eş dost yemek getirir ev halkı bir de yemekle ugrasmasin diye bu güzel düşünce. Ama tatli gelmişti babaannemin taziyesinde onu çok garipsemistim çayla birlikte ikram ettik hala dusununce zoruma gider. Kendi taziyeme gelince ben öldükten sonra kim karabiber istemiş kim patatesli pideyi takas etmiş çok da umrumda olmaz. Kabrin ilk gecesi çetin gecedir velhasıl... Başka dertlere mahal bırakmaz zannımca..
Doğru olan sizin oralarda yapılan ( tatlı için birşey diyemiyeceğim) eskiden bizim buralarda da öyleydi. Eş dost evinde pişirir getirirdi. Şimdi taziye evi yemekle uğraşıyor
4 Aralıkta Anneannem vefat etti. Buna benzer durumları bizde yaşadık...
Allah rahmet eylesin mekanı cennet olsun inşaallah
1 next answer
Cenaze evinde yemek dağıtılmaz, cenaze evine yemek götürülür! Birisinin yakını ölmüş, acısı var, bir de milletin karnını mı doyuracak? Taziye evinin yemek dağıtmasının ne dinde ne de kültürümüzde yeri yoktur ayrıca insan tabiatına aykırıdır.
Ağlarsa anam ağlar, gerisi yalan ağlar.🥀
Bizimde başımıza geldi ama ben ölünce ne olur diye düşünmedim bu yazıyı okuyunca ve evet hayat devam ediyor yesin içsinler diyecek bir şeyim yok ama o hüznün arasında ortamın kadın günlerini dönüştürülüp ki erkek tarafı içinde böyle oluyor maalesef hiç bir şeyin begenilmemesi ,üstüne sohbet adı altında gıybet edilmesi ve ikram beklenmesi asıl eleştirilmesi gerekenler. Bir araya gelip bir dua okuyup ayrılmak en güzeli. Sünnete uygun yaşasak hiç böyle olmayacak ama nerde
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.