Aşkın en maceravî ve denizel hâli
Bir sanat dalı olarak çizgi roman türündeki eserleri sanatın hangi noktasına konumlandırmam gerektiğine dair düşünce sürecim edebiyattan yana tavır almaya başlamışken Aşk Denizi'nin battal boyunun aksine cevval ruhuyla gönüllere taht kuran kadın ana karakteri bu kanaatime kuvvetliden bir darbe indirdi. Çünkü bu çizgi romanda edebiyatın harcı olan sözcüklerden eser yok. Diyalogların yanına sık sık çeşitli tabiat seslerini ve hatta sözcükselleştirilmiş insani sesleri de yerleştirmekten geri durmayan ana akım çizgi romanlarıyla kıyaslayınca Aşk Denizi tam anlamıyla sağır ve dilsiz bir Kınalı Yapıncak. Ancak hani 
İhtiyar Balıkçı'da okurun burnuna doğru bir iyot kokusu yükselir ya, işte bu eserde de çizerin kuvvetli kaleminden okurun gözlerine ve oradan da burnuna doğru ılık ılık bir denizel buğu çarpıyor. Evet, söze hiç yer verilmemiş ancak bir tartışma başlatmak için güçlü ve mantıklı bir sebep sunmuş: Kurgu sadece sözle mi olur? Çünkü gözler pastel renklerle sıcak sıcak doldurulmuş panellerin üzerinde bir deniz dalgası gibi hareket ederken kitapta ortaya çıkan devinim tam olarak edebî kurgu fıtratı taşıyor. Eşinin heybetli görüntüsünün aksine sıska olan balıkçı, göğün hırçınlığına kapılıp deliye dönen denizin üzerinde yolunu kaybeder ve evvelce çaresizliğe ardından da bir curcunaya kapılır. Bu arada kadın ana yerinde durmaz ve etrafındaki bütün ümitsiziğe tokadı bastığı gibi sevdiceğinin peşine düşer. Ama ne düşüş, umulmadık bir sürü trajikomik olaylar silsilesi içinde savrulur. Ancak ne kadar yabancılık ve zorluk çekse de Aşk asla hedefini unutmaz. Elli senedir evliymişsiniz de aşk ölmüşmüş falan... Safsata. Aşk öyle ya da böyle daimidir.
İşte aşkın en maceravî ve denizel hâlini okumak... yani seyretmek, yok, şey... takip etmek... deneyimlemek isterseniz muhakkak edinin. Pişman olmayacaksınız.
·
61 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.