"Elif Şafak" deyince lise romancısı aklıma geliyor. Öyle bir tabir de yok ya neyyyyse... Lisede de okumazdım. Yazara karşı önyargım hep vardı. Hiç okumadan, aşkı yazdığını düşünürdüm. Aşkı okumayı sevmiyorum, sanki yaşamayı çok becerebilirmiş gibi. Evet, kadın aşkı yazıyormuş, güzel de yazıyormuş. Önyargıyla elime aldım elbette. Hatta ben almadım, zorla tutuşturuldu. Önyargıyla okumaya başladığım kitabı "vaov" ile bitirdim. -ki bunu bana yapabilen tek yazar Nazan Bekiroğlu'dur.- Edebi doyuma ulaştım mı? Hayır. Ama dili sade ve akıcıydı. Olaylar ise merak uyandırıcı. Hep bir sonraki sayfayı çevirme isteği duydum, hatta kitabın son sayfasına şöyle bir göz atma isteği... Bununla birlikte romanı oluşturmak için çokça araştırma yapılması, gerçek hikayelerden faydanılması, yapılan kurgulamalar, hayal gücü de takdir edilesiydi. Yazara karşı olan önyargım yıkıldı. Bundan sonra okur muyum? Müptelası olmam ama okurum. Bazı arkadaşlar vardır, kötü hissettiğin zamanlarda seni görüp, hislerinden hiç söz etmeden, ordan burdan konuşup, kederini dağıtmaya çalışırken yüzünü güldüren... İşte o arkadaşlar gibiydi. Bu tarz kitapları sevenlere, başka nesnelerin gözünden hayatı okumak isteyenlere, Hasan Ali Toptaş'ın Ben Bir Gürgen Dalıyım'ı önermeden de geçemeyeceğim.

Kayıp Ağaçlar AdasıElif Şafak · Doğan Kitap · 20231,509 okunma

·

52 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.