Pshyce: Kapının dışında biri var Öylece vuruyor tokmağa Açmıycağımı biliyor .peki ,neden bu kadar inatçı? Varlığımı hissediyor gibi Öylece gitmesini isterken istemediğimi bildiği gibi Zaman kavramını akletmeyeli ne kadar oldu acaba Bir asır mi bir anlık mı. Bir zamanlar mutluluğu hissederdim şimdi ise biliyorum Duyguları anlamlandırırdım şimdi...

Kapının dışında biri var Öylece vuruyor tokmağa Açmıycağımı biliyor .peki ,neden bu kadar inatçı? Varlığımı hissediyor gibi Öylece gitmesini isterken istemediğimi bildiği gibi Zaman kavramını akletmeyeli ne kadar oldu acaba Bir asır mi bir anlık mı. Bir zamanlar mutluluğu hissederdim şimdi ise biliyorum Duyguları anlamlandırırdım şimdi ezberliyorum Dilimin ucuna gelen her kelimeyi yutuyorum Öyle bıkmışım senden, kapıya ısrarla vuran kişiden belki de en çok kendimden Kapıya biri vuruyor hiddetli Acmıycağımı biliyor peki neden bu ısrarlı hali Kulağımı dayadım öylece bekliyorum gitmesini ya da despot bir şekilde içeri girip beni dışarı çekmesini Kahvemi yudumluyorum, gözümün önünde evimin bedbaht hali İlişmiyorum düzeltmeye sızan boruyu tamir etmeye Belki dile gelseler nefret kusarlar bana benzetiğim için onları kendime Acıyorum onlara ve kim bilir belki de onlar bana İçimde kalan son şeyi vermemek için direniyorum zamana O yüzden yüz çeviriyorum, yine dinlemeye dalıyorum sesi Kapının ardındaki duyuyor mudur ki beni Gırtlakdan gelmeyen çığlığımı ve ısrarla duvarlara vuran ruhumun son kırıntılarını Kapının dışında biri var Öylesine inatçı öylesine sabırlı Sanki bıraksam sabaha kadar durucak orda, sabah kadar vuracak kapımı Hissediyorum yakın gidişim Bu sancılı atan göğsümün dinişini Sıcak birşey hissediyorum parmaklarımda Öylece akan öylece beni avutan bişey Göğsümde uzun süre bana varlığını unuturan bir şey var Zamanın çaldığı şeyi istiyor sanki geçecek diyip geçirmediği şeyi Acıyorum galiba ona, küçük bir çocuk gibi inandığı için bir yalana Ellerim sıcacık ;bir annenin bakışı gibi bir mahkumun özgür kaldığı gün gözündeki ışıltı gibi Sesler artık boğuk ,zaman artık durdu Küstah tavrıma hiddetle karşı çıkıyor herhalde ,ilki onun İlk kaybedişi Oysa ben ezberledim her santimini bu yolun ,her taşını her zerresini Yanaklarım yandığı an ben fark ediyorum ağladığımı Her dirhemim hissediyor şimdi mutluluğu, sevinci, ruhumu ve hırsızdan geri aldığım her şeyi Bunu istiyorum , bunu seviyorum ben Ben hissetmeyi hissediyorum ve bu benim ilk zaferim Kapının dışında biri var Öylece vuruyor tokmağa Ben eskimiş koltuğumda seslerin boğuklaşmasını duyuyorum O duyuyor mudur ki beni Belki kim bilir kapıcıdır ya da beni evden atmaya gelen ev sahibim

22 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Pshyce