Abdulkadir ERTAKUŞ: "Kusur": Kusur Bütün azlıklarımı toplamak bir yana, Tutmadım bir güvercinin çarpık ayağını Tutamadım ve belirdim gökyüzünde. Ne sonu ne ilki kaldı baharın Ne de bir şeye yüreklendirdi beni. Her mevsim, her döngü biraz daha Güçsüz bıraktı bileğimi Ben ki hiçbir zaman Bileğime güvenemedim. Bir noktaya, bir virgüle ya da ünlem! Ünleme güvenmek neyine...

Bütün azlıklarımı toplamak bir yana, Tutmadım bir güvercinin çarpık ayağını Tutamadım ve belirdim gökyüzünde. Ne sonu ne ilki kaldı baharın Ne de bir şeye yüreklendirdi beni. Her mevsim, her döngü biraz daha Güçsüz bıraktı bileğimi Ben ki hiçbir zaman Bileğime güvenemedim. Bir noktaya, bir virgüle ya da ünlem! Ünleme güvenmek neyine insanoğlunun. Mecburluğuma, mahçupluğuma sığınıp İnsanoğluna sığınma gafletinde bulunuyorum. Bu bir mecburluk ve mahçupluk hâlidir. Azlıkları çokluklara değişme telaşıdır. Getirilmez üstü. Ben getiremem üstünü. Ne hata gördünüz ise Bilin ki benim telaşımdandır Korkak kalışımdandır. Hüznümdür kamburumun sebebi. Altı boş cümlelerdendir Yere dalışlarım, çıkamayışlarım. Sabır eyleyemedim Ve yaşımı arttıra arttıra büyüdüm, Sebebidir çocukluk heyecanlarımın Bu vakitte oluşu. Fikrimin bu yaş yorgunluğu, Bu dengesizliktendir, Bu satırlar da Vicdanımla savaştır İnanın. Ölümsüz, sonsuz, yıkım dolu Bir savaş...

·

35 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Abdulkadir ERTAKUŞ