"Ya tüm hayatım, bilinçli hayatım, gerçekten olması gerektiği gibi değilse? " Hayatımızın ortasına koyup her daim irdelememiz gereken mükemmel bir sorudur. Neredeyiz? Niçiniz? Nasılız? Ya olduğumuz nokta, hayata duruş açımız olmamamız gereken noktaysa? Ya tüm benliğimizi fada ettiğimiz hayat tamamen bir yalandan ibaretse ? " Hep aynı... Bazen küçük bir umut ışığı çakıyor, bazen umutsuzluk denizleri kuduruyordu; hep aynı ağrı, aynı dert, hep aynı... Yalnızlığın getirdiği onmaz bir can sıkıntısı." İnişli çıkışlı hayatlara sahibiz. Kimi zaman bize mutluluk veren şeyin kimi zaman bizi onulmaz acılara sevk ettiğine şahit olabiliyoruz; tıpkı

İvan İlyiç'in Ölümü eserinin baş kahramanı İvan İlyiç gibi. Hayat sorgulaması oldukça geç kaldığına inanan İvan, sağlık düzeni bozulunca etrafındakileri ve hayatı daha derinden inceleme fırsatı bulur. Bu fırsat beraberinde yaşam sorgusunu da getirir. Bu sorgulama (" hastanın çektiği tinsel acılar, fiziksel acılardan daha korkunçtu. Onun başlıca azabı buydu. " ) ise İvan'ın bedensel acısını unutturuyor ruhsal olanı ön plana çıkarıyordu. " Kendi çaresizliğine, korkunç yalnızlığına, insanların acımasızlığına, Tanrı'nın acımasızlığına, ola ki Tanrı'nın yokluğuna ağlıyordu." " Ölümün kıyısında dolaştığım açıkça herkes tarafından bilinmiyor mu? Sadece gün, hafta, ay meselesi, belki de şu an..." Hepimiz tarafından ne kadar ötelersek öteleyelim bilinmesi gereken bir 'ölüm' gerçeği var. Bu gerçek ki kişiye yön veren en hakikatli yol... Eninde sonunda varılacak olan menzil. Bu menzile varış yolu ise hayat.. Bu yolu ve sorgulanması gereken her şeyi çok güzel şekilde ele almış

İvan İlyiç'in Ölümü eserinin okunmasını tavsiye ederek keyifli okumalar dilerim.