KAR KOKUSU - AHMET ÜMİT Kitap okuma alışkanlığı edinmiş herkesin kendine göre belirli bir tarzı vardır. Edebi çeşitlilik bu kişisel tercihler bağlamında şekillenir zaten. Diğer taraftan bu çeşitliliği sağlayan kişilik özelliklerimize rağmen, her birimizin kendinden bir parça bulabileceği, klasik denen eserler de vardır. Okuyucu çoğunlukla kişisel tercihine göre seçimini yapar. Şahsen, olay örgüsü zayıf, çok kalabalık cümleler içeren kitaplardan sıkılırım. Mesela Zülfü Livaneli kitaplarını okuyamam. Benzer şekilde daha önce iki kez okuma girişiminde bulunmama rağmen, yarım bırakmak suretiyle bitiremediğim Ahmet Ümit kitaplarını da okuyamadım. Bu yazara verdiğim üçüncü şanstı. Maalesef bende yine hayal kırıklığı oluşturdu. Zülfü Livaneliyle oldukça benzer tarzları olması yanında, kendi kitapları arasında bile oldukça sönük kalmış bir kitap yazmış Ahmet Ümit: Kar Kokusu Genel olarak bu iki yazardan görmeye alıştığımız tarz; olay anlatılırken, etrafından dolaşılır, olgu ile ilgisiz bir yığın başka hikaye anlatılır, bu hikayeler bir yığın kelimeyle iyice ağırlaştırılır, okurken boğulma hissiyle birlikte kafanızda karışır, siz artık işin başını unutup sersemlediğiniz bir anda da olguyu/olayı önünüze koyup tek cümlede sonuç verilir. Bu iki yazarın da genel olarak kullandığı tarz bana göre budur. Kar Kokusu için de değişen bir şey olmamış. Yine bildiğimiz boğucu Ahmet Ümit tarzı, yine kurgudan çok uzak, yine hafif bir dil ve yine bir yere varmayan cümleler... Kitabı iki bölüm olarak gördüm. Birinci bölümde kendisinin de bir süre eğitim gördüğü, komünizmin cenneti sayılan Moskovada ki bir siyasi okulda öğretilen fikir ve uygulamaları anlatmaya uğraşıyor, komünizmi kendine göre açıklamaya çalışıyor. Komünizmi öğrenmek isteyenler sanırım Komünist Manifestoyu okusalar daha faydalı olur. Zira Ahmet Ümit komünizmden hiç bir şey anlamamış. Ne Marksist bir söylem, ne de Stalin ve Lenin rejimine bir atıf var. Yazar siyasal görüşlerini anlatmak, bir farkındalık oluşturmak için bu kısmı kitaba eklemişse eğer, söylemem gerekiyor ki hiç bir geçerli fikir, hiç bir doğru yaklaşım göremedim. Komünizm daha iyi anlatılmalı ve daha net olunmalı, doyurucu bilgi vermeliydi. İkinci bölümde ise, bir cinayet vakası yazmaya çalışmış ama yine becerememiş. Ne KGB, ne MİT, ne de başka bir emniyet teşkilatı ile ilgili herhangi bir işlevsel faaliyet görmüyoruz. Cinayeti çözmeye çalışan iki dedektifin tutumları, siyasal ve kurumsal yapılar, dönem şartlarına göre cinayet olayının algılanması, kavranması, gösterilen tepkiler bir cinayet romanı için fazla sığ, fazla acemice. Kitap işte bu iki bölümün birbirine perçinlenmesiyle yazılmış, fakat bölümler arası geçişler, bağlantılar oldukça zayıf kalmış. Kitabın kurgusu da oldukça zayıf. Geçişlerde ki kopukluk, konuya dahil olmanıza bir türlü müsade etmiyor. Ayrıca karakter kurgusunda da yetersiz kalındığını görüyoruz. Kitabın belli bir kahramanı yok. Adı anılan kişiler bir de zaman zaman konuya dahil olan karakterler var. Yeni yetme yazarlardan bile beklenmeyecek bir şekilde olay örgüsünü ve karakterleri kurgulayan Ahmet Ümit, bize boğucu, sıkılıp yarım bırakabileceğimiz, durağan bir roman sunuyor. Kitabın belkide en can sıkıcı ayrıntısı ise, kadın kelimesinin geçtiği her cümlede dişiliğe de bir atıf yapılması. Kadınlar düşünebilen varlıklar olmaktan ziyade, sadece bedensel nesneler olarak sunulmuş. Oysa komünist düzende kadın için, yoldaş kavramına uygun bir yaklaşım beklenir. Ne yazık ki yazarımız bu konuda da bizi hayal kırıklığına uğratıyor. Kar Kokusu kitabını bir şekilde okumanız gerektiyse, düşünsel dünyanızın sağlığı için, arkasından bir süre çocuk kitabı okumanızı öneririm. Ben öyle yapıyorum...

Kar KokusuAhmet Ümit · Yapı Kredi Yayınları · 20197,4bin okunma

·

193 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ayşenur