Dücane Cündioğlu adını son zamanlarda sıkça duyduğum fakat okumanın henüz nasip olmadığı bir yazardı. Kendisi ve görüşleriyle ilk kez bu kitapla tanıştım. Kendi bakış açım ve fikirlerimin perdesi ardında kitabı okumaya başladığımda benden taban tabana zıt bir adamın kendi içerisinde tutarlı görünen görüşlerini dinlemeye sabretmek oldukça zor bir işti. Dücane Cündioğlu özellikle Arapça ve Farsçadan arındırmaya çalıştığımız Türkçenin, bu halinin felsefe yapmaya müsait olmadığını sert bir dille vurgulayıp aynı zamanda yapılan çevirilerin yanlışlığına dem vuruyor. Kelimeleri anlaşılır kılmak adına basitleştirmeye çalışırken asıl anlamını kaybettiğimizi anlatmış. Dediklerinin bir kısmına katılmakla beraber kitap hakkında okuyucuya sağlam bir uyarı verme zorunluluğu hissediyorum. Eğer iyi bir Osmanlıcanız ve tabiri caizse "eski" kelimelere tam bir hakimiyetiniz yoksa bu kitabı okuyup anlamanız mümkün değil. Dücane bey, her şeyi özüyle ve tam anlamıyla anlatmak istediğinden kendi kurduğu her cümlede 3-5 kere sözlük açtırmak zorunda bırakmış bizleri. Tabii bu benim dağarcık kısıtlılığımın da bir eseri olabilir. Fakat anlaşılmak için yazılmış bir eserin anlaşılmaması için yazarı tarafından bu kadar çaba gösterilmesi, anlattıklarının ve savunduklarının doğruluğunu sorgulatıyor okuyucuya. Memlekette filozof yetişmiyor, doğrudur. Bunun müsebbibi fazla sadeleştirilmiş Türkçe de olabilir, bu da doğrudur. Fakat anlatılmak isteneni bizler gibi okumaya ve düşünmeye hevesli gençler 'anlayamıyorsa' bahsettiğiniz davanın doğruluğunun hiçbir ehemmiyeti yoktur. Birilerini ikna etmek için önce aynı dilden konuşmak gerekir.