Benim Küçük Dostlarım, Halide Nusret Zorlutuna'nın anılarını samimi, edebî bir üslupla anlattığı bir kitap. Kitapta oldukça erken yaşta mesleğe başlayan bir kadın öğretmenin karşılaştığı ilginç olaylar, deneyimler, unutamadığı öğrenciler gayet sade, akıcı bir dille anlatılıyor. Bu kadar sade anlatılmasına rağmen anlatılanlar sizi çok etkisi altına alıyor. Okurken çok zevk aldığım, içinde sıcacık anıların bulunduğu tatlı bir kitaptı. Halide Nusret Zorlutuna öğretmenlik yaptığı günlere ait anılarını bizlere o kadar güzel anlatıyor ki kitabı bitirmeden elinizden bırakamıyorsunuz. Okurken sanki o anları bizzat siz yaşamışsınız gibi Halide Nusret Zorlutuna'nın anlattığı her duyguyu hissediyorsunuz. Bazen gülümserken yakalıyorsunuz kendinizi, bazen ise ufak bir damlanın sizden habersiz gözünüzden düştüğünü görüyorsunuz. Belki de ben öğretmenlik mesleğini bu kadar sevdiğim, yapmak için heveslendiğim için böyle hissettim, bilmiyorum. Yazmaktan pek hoşlanmayan biri olarak kitabın ilk sayfalarında ben de göreve başladığım ilk günden itibaren notlar tutmaya, kitap yazamasam bile en azından sonradan açıp okuyacağım, anılarımı, gördüklerimi, yaşadıklarımı somutlaştıracağım bir defter tutmaya karar verdim. İçinde bulunmaktan mutluluk duyduğum mesleğin başka biri tarafından yazılmış anılarını okumak bile böyle güzel hissettirdiyse kim bilir çok ilerideki yıllarda kendi anılarımı okumak nasıl hissettirir? Halide Nusret Zorlutuna, birçok zorlu şartlar altına öğretmenlik yapıyor keza öğrencilik de o zamanlar hiç kolay değil. Öğrenciler bir şeyler öğrenmek için, öğretmenler ise öğretebilmek için büyük uğraşlar göstermek zorunda. Öğretmenliğin basit bir öğretme işinden ibaret olmadığını bir kez daha görüyoruz. Öğretmenlik mesleği sanıldığı gibi hiç de kolay bir meslek değil, toplum tarafından algılanan basit bir öğretme işinden çok daha farklı bir şey. Zorlutuna bize onu gösteriyor, öğretmenliğin maaşla, zorla, istemeyerek yapılmayacağını, onun bir gönül işi olduğunu tekrar gözler önüne seriyor. Engelleri gördüğü an vazgeçmiyor, öğrencileri için çalışmaya, savaşmaya devam ediyor. Bizler de aslında bu mesleği seçerek tüm bu zorlukları kabul etmiş oluyoruz. Öğretmenlik yapabilmek için önce sevmeyi bilmek gerekiyor. Tembel, çalışkan, zengin, fakir, çirkin, aptal demeden her öğrenciyi, her insanı sevmekle başlıyor öğretmenlik. Onlara ''insan" oldukları için değer vermekle başlıyor. Gerisi zaten bir şekilde geliyor. Öğrencilerle o samimi bağ kurulduktan sonra her şey biraz daha kolaylaşıyor. Halide Nusret Zorlutuna bu kitabında biz öğretmenlere de çok güzel mesajlar veriyor, durumlara göre nasıl davranmamız gerektiği konusunda bizlere yol gösteriyor. Zorlutuna, öğrencileri arasında asla ayrım yapmıyor, ön yargıları olsa da bunları dışarı yansıtmıyor. Diğerlerinden biraz daha fazla sevdiği öğrencileri olmuyor mu? Oluyor tabii. Ama bunu kendi içinde yaşıyor. Onların kırılmalarına sebep verecek şekilde yansıtmamaya dikkat ediyor. Üstüne emek verildikten, sevgi gösterildikten sonra doğru yolu bulan öğrenciler ön yargıların nasıl çürütüldüğüne birer örnek teşkil ediyor. Öğretmenin ağzından çıkan her sözü ince eleyip sık dokuyarak çıkarması gerektiğinin üzerine ise özellikle değiniyor Zorlutuna. Kitabı okurken Zorlutuna'nın yaptığı birkaç şeyi not aldım. Bunları ben de yapmalıydım. Örneğin öğrencileri için ayrı bir defter tutup her öğrencisine altı sayfa ayırarak onlar hakkında bilgileri not alması çok ince bir davranıştı. Böyle öğrenci defterleri tutularak sonradan gelen öğretmenlere de yol göstermesi için verilebilir. Sonradan öğrenciler hatırlanmak için açılıp okunabilir. Onları daha iyi tanıyarak onlara daha faydalı olunabilir. Öğrencilerin ilerideki mesleklerini, konumlarını tahmin etme oyunu da çok eğlenceli geldi. Bir zamanlar senin noktayı, virgülü öğrettiğin öğrencilerin kocaman birer avukat, doktor, mühendis, anne, baba olduklarını görmek nasıl bir histir acaba?